Bij VN zitten recensenten die helemaal weg zijn van Lescroart; ik heb die voorliefde nooit echt kunnen volgen, want ik vind de meeste van zijn boeken best aardig, maar vier sterren halen ze bij mij niet zo snel. Ik was dus blij om te zien dat ook bij de Crimezone-recensent de gedachten regelmatig afdwaalden tijdens het lezen van The Hunt club. Om de een of andere reden vond ik het moeilijk om bij de les te blijven, en ik heb er lang over gedaan om het boek uit te krijgen.
Toch zijn de eerste hoofdstukken, de kennismaking met Hunt, heel aardig. Daarna vertraagt het tempo; er vindt een lange opbouw plaats van de ontrafeling van de dubbele moord. Personages die later onbelangrijk blijken te zijn, worden uitvoerig beschreven. De spijkers met koppen laten erg lang op zich wachten. Wat ook niet helpt, zijn de pogingen tot humor van Lescroart. Waarschijnlijk zijn dat allemaal factoren die ervoor zorgden dat ik maar niet echt in het verhaal kwam.