Een eye-opener!

In Toffe Peren, Rotte Appels volgen we de fictieve agenten Frits Burghols en Sem Lemstra tijdens hun werkzaamheden in hartje Amsterdam.
De waargebeurde verhalen van deze twee doorsnee agenten zijn heel divers maar laten wel een duidelijk beeld achter van de onderwaardering van het publiek voor het werk van de agenten op straat.
Waar ik vooral van schrok was de hooghartige manier waarop ze soms behandeld worden door ons, het publiek. Ze worden meer gezien als eigendom van iedereen dan mensen die hun best doen om onze maatschappij meer leefbaar te maken, met de middelen die ze hebben. Deze middelen zijn minimaal en het ziet er niet naar uit dat dat snel verandert.

In de titel lees je al dat de agenten met allerlei soorten mensen te maken krijgt; wie zijn de toffe peren en wie zijn de rotte appels? Soms heb je er een verkeerde kijk op. We moeten niet direct iemand proberen te voorzien van een label, dat blijkt wel uit deze prachtverhalen!

Frits en Sem kennen hun pappenheimers en weten hoe ze met hen om moeten gaan, hoe vreemd de situatie ook is. Humor is een belangrijk onderdeel van hun werk, zonder dat zou het niet te harden zijn vermoed ik.
De incidenten die ze op hun pad tegenkomen weten ze op de juiste manier af te handelen, omdat ze weten wie ze tegenover zich hebben.

Er zou meer respect voor de agenten op straat mogen zijn. Vanaf vandaag ga ik gewoon vriendelijk ‘goedendag’ zeggen tegen elke agent die ik tegenkom. Het hoeft geen landelijke actie te zijn, maar ieder kan voor zich beginnen om een verschil te maken.

Ik heb Toffe Peren, Rotte Appels graag gelezen.