Met recht een psychologisch hoogstandje.

“Mijn meisje. Het is onmogelijk voor te stellen dat ze hier niet hoort te zijn. Dit is haar plekje, geborgen bij papa en mama.”

De cover en titel van deze psychologische thriller spraken mij zeer aan. Wat heeft het beeld te betekenen? En hoe zit het met de ondertitel ‘Wat als de waarheid erger is dan de leugen?’? De titel was snel duidelijk, eigenlijk bij het lezen van de flaptekst kon ik hem al plaatsen.
Toen ik me alvast een beetje in het boek verdiepte, kwam ik verschillende meningen tegen. Het meest gelezen punt van kritiek was ‘warrig/verwarrend’. Daar wilde ik het mijne van weten…

De opbouw van het verhaal is niet chronologisch. Dat kan inderdaad enige verwarring scheppen, maar ik vond het allemaal wel meevallen. Deel 1 speelt afwisselend in 2003 en in 1999. De data staan netjes boven elk hoofdstuk vermeld. Buiten die wisselingen in tijd, wordt het verhaal in beide jaartallen wel chronologisch verteld.
In deel 2 zijn de tijdswisselingen minder groot, namelijk september 2003 en oktober 2003. Het deel in oktober speelt zich af in een bepaalde setting, ook hier elke keer netjes benoemd. Deel 3 is dan eigenlijk de verklaring waarnaar het hele verhaal toewerkt. Voor mij was deze indeling volkomen logisch. Mocht er al enige verwarring bestaan, dan vond ik dat juist passend bij het verhaal. Deze opbouw voegde naar mijn mening juist iets toe aan het verhaal.
Het boek is ingedeeld in veel korte hoofdstukken. Dat maakt dat het verhaal uitermate snel en prettig leest. Ook de vlotte pen van Larkens is mede verantwoordelijk voor een forse dosis leesplezier.

‘Schaduwdochter’ is niet heel spannend, maar dat hoeft wat mij betreft ook niet bij dit genre. De meeste spanning zit in het psychologische deel, het ‘onderhuidse’ om het maar zo te noemen.

“We zullen ons er nooit op kunnen beroepen dat we niet wisten wat we deden. We maakten de keuze met ons volle verstand.”

De persoon van Mare wordt breed uitgewerkt. Stukken uit het verleden maken dat de lezer een compleet beeld krijgt van deze vrouw. De relatie met haar baas Oz bleef lange tijd enigszins vaag en niet geloofwaardig voor mij, maar dat veranderde totaal toen ik het boek uit had. Alles viel op zijn plaats. De plot heeft mij totaal verrast! Dat gebeurt niet vaak!
Anita Larkens heeft een minutieus puzzeltje in elkaar gelegd. Bij aanvang van het lezen was er die brij aan puzzelstukjes die langzaam in elkaar gezet werden. Op het einde werd de puzzel echter ineens omgedraaid en bleek er een totaal ander beeld te zijn ontstaan.

www.wieschrijftblijft.com