Een boek dat je in 1 ruk uitleest, maar dat je ook doet nadenken over onze maatschappij.

Ik zag dit boek voor het eerst in de aanbiedingsfolder van de uitgeverij en vooral de tagline trok mijn aandacht: “Wat doe je als je wakker wordt en de wereld zoals je die kent is verdwenen?”
De korte inhoud deed me dan besluiten dit boek te lezen toen het verscheen.
Dankzij de Chicklit.nl Leesclub kreeg ik de kans om dit boek vlug na verschijning te lezen, waarvoor mijn dank.

Allereerst wil ik de uitgeverij een dikke pluim geven om de oorspronkelijke cover aan te houden. Deze is namelijk prachtig en trekt onmiddellijk de aandacht als je deze ziet liggen. In reliëf is er een soort tralie over de cover gemaakt waardoor je een beeld krijgt van de kooi waar de jongeren zich in bevinden. Ook al hebben ze een hele habitat met woestijn en bos en een stad, toch kunnen ze er niet uit.

5 jongeren worden wakker in een onbekende wereld. We weten niets van de voorgeschiedenis van Cora, Lucky, Nok, Rolf en Leon. Elk hoofdstuk is vanuit het perspectief van één van de 5 jongeren. Cora komt het meeste aan bod. Zij is het hoofdpersonage die we het beste leren kennen. De andere personages zijn wat vlakker. Cora is ook degene die zich vragen blijft stellen bij wat er gebeurt. De jongeren krijgen van een alien, De Toezichter, te horen dat ze zich op een ruimtestation bevinden omdat de aarde vernietigd is. Zij zijn de laatste overlevenden en moeten het menselijk ras voortzetten. Ze bevinden zich in een habitat met een paar aardse kenmerken waar ze niet uit kunnen. Bovendien worden ze bestudeerd door de aliens via zwarte ramen. De meesten leggen zich vlug neer bij de situatie maar Cora twijfelt. Is de aarde wel echt vernietigd? Ze probeert uit hun habitat te ontsnappen en ontdekt dat er nog meer mensen op het ruimtestation zijn.

Er was 1 quote dat me heel erg bijbleef:
“Ze maakten thee van de lichaamsdelen van een kind? Welke hypergeëvolueerde wezens geloofden nu in zwarte magie? Hij werkte zelf voor de zwarte markt en wist daardoor alles van de dingen die zij omschreef. Op aarde heette het alleen de illegale wildhandel: neushoornhoorns, krokodillenleer, berengalblazen. Maar dit lag toch echt anders: mensen waren godverdomme geen beesten!”
Deze analogie maakte het boek wel bijzonder voor mij. Het toont aan dat rassen die zich superieur voelen de inferieure rassen als minderwaardig behandelen. De mensen zijn voor de aliens wat dieren zijn voor de mensen. We zijn verontwaardigd als wij zo behandeld worden, maar stellen ons geen vragen wat wij dieren allemaal aandoen. Dit idee in het boek doet ons hopelijk wat meer nadenken over onze eigen maatschappij.

Ik heb het verhaal in een recordtempo uitgelezen. Vanaf het eerste hoofdstuk ben je nieuwsgierig naar wat er gebeurt en hoe alles zal verlopen. Sommige stukken zijn wat langdradig, maar die worden vlug gevolgd door spannende gebeurtenissen. Ongeveer halverwege leer je de aliens en het ruimtestation beter kennen. Dat was een stuk waar ik echt op zat te wachten en dat ik met veel enthousiasme gelezen heb. Het verhaal eindigt niet met een cliffhanger, maar doet me wel uitkijken naar deel 2 van de trilogie.