Ze heette Francelyne

Als dochter van een Surinaamse vader en Nederlandse moeder gaat Tessa Leuwsha op zoek naar de roots van haar reeds overleden Surinaamse grootmoeder Fansi.
Zij doet dit heel integer en met liefde voor haar oma die zij op deze manier beter wil leren kennen.
Veel inwoners van Suriname vertrekken naar Nederland voor een beter leven. Tessa hier geboren, getogen en gestudeerd verlaat Nederland om in Suriname te gaan wonen en werken.
Fansi is geboren uit een verboden liefde en werd opgevoed door een pleegmoeder die de slavernij aan de lijve heeft meegemaakt.
Fansi krijgt zelf negen kinderen van verschillende vaders en voed ze alleen op. Zij doet de was voor rijke blanken en voorziet zo in het onderhoud voor haar gezin. Bijna al haar kinderen zijn naar Nederland gegaan en de vader van Tessa is er daar een van.
Tessa gaat naar al haar ooms en tantes om te vragen of zij over hun jeugd en moeder willen vertellen.
Na aanvankelijk wat terughoudend te zijn komen zij allemaal los en vertellen over hun leven in Suriname
Het zijn stuk voor stuk prachtige verhalen die je een inkijkje geven in het leven van die tijd. Humor en verdriet wisselen elkaar af, maar ook kracht en doorzettingsvermogen mogen er zijn met oma/ moeder Fansi in de hoofdrol.
Zij is een hardwerkende, sterke en zeer godsvruchtige vrouw vol van levenskracht.
Tessa gaat naar ambassades, zoekt in archieven, en praat met heel veel personen en komt zo tot dit boek.
Van de afschaffing van de slavernij in 1863 , tot heden alles komt aan bod en geeft de lezer een redelijk beeld over Suriname.
Al zijn de persoonlijke verhalen misschien her en der wat ingekleurd.
Het boek leest heel prettig en de Surinaamse woorden die er regelmatig gebruikt worden geven het een warm gevoel, soms is het net of je er tussen staat.
Dit is een boek wat je boeit en niet loslaat na het gelezen te hebben.