Te licht bevonden waardoor het zinkt

Drijfhout is de debuutroman van journaliste Ianthe Sahadat (1977). Sinds jaar en dag werkt zij voor de Volkskrant waarbij zij onder meer de Tegel-prijs won voor het beste nieuwsverhaal uit 2011. Met Drijfhout bewandelt Sahadat nieuwe wegen en verslaat zij even niet het nieuws maar projecteert zij haar eigen leven op een fictief verhaal. En dat is heftig. Een aantal jaren geleden werd zij getroffen door een depressie en toen zij er langzaam bovenop krabbelde, schreef zij dit proces van herstel van zich af. Drijfhout is hierdoor deels autobiografisch. Maar het is meer dan dat. Met dit debuut heeft Sahadat een verhaal willen vertellen 'dat hoop geeft, spannend is en mensen weet te raken'. Lekker ambitieus voor een debuut, nu maar hopen dat het verhaal zich staande houdt.

Sahadat draagt haar boek op aan een ieder die ooit een hart brak of een hoofd verloor. De foto op de omslag nodigt uit naar een heerlijk paradijs, maar dat is niet waar Drijfhout over gaat. Dit is een boek dat serieuze problemen integer bij de hoorns vat.

In het eerste deel van het boek maakt de hoofdpersoon Elif, na een pijnlijke relatiebreuk, een lange reis door India alwaar zij een vreemde man ontmoet. De mysterieuze James lijkt wel een geheim agent en geeft haar een vreemde opdracht. Die probeert zij zo goed mogelijk uit te voeren tot zij er uiteindelijk letterlijk bij neer valt. In het tweede gedeelte van het boek wordt zij door haar moeder en haar ex-vriend Daan ingecheckt in een psychiatrisch ziekenhuis. Hier voert ze lange gesprekken met haar arts en ontmoet haar medelotgenoten. Nieuwe inzichten geven een andere kijk op haar verleden. Heeft zij haar avontuur in India gedroomd of was het werkelijkheid?

Wie het boek uit heeft en vervolgens de omslag nog eens goed bekijkt, voelt zich bijna bedrogen. De foto op de voorkant is van een adembenemende schoonheid. Een mooie dame neemt een duik in prachtig helder water en de hoek waarmee de foto werd genomen, is op zijn zachts gezegd fascinerend. De lezer krijgt meteen zin in vakantie. Enthousiast leest men de achterflap en een spannend verhaal wordt beloofd vol verbijsterende en mysterieuze gebeurtenissen, dat ook nog eens wordt afgewisseld met de ingrijpende
beleving van een depressie. 'Drijfhout is een verpletterende en verslavende roman,' zo wordt voorspeld, 'die door de vaart van een thriller, de tragikomische toon en de thema’s van een psychologische roman volstrekt origineel is.'

Als de verwachtingen zo hoog worden opgeschroefd moet je de lezer ook wel wat te bieden hebben. Helaas is dat niet het geval. Het lijkt of er twee verhalen met slechte lijm en wat bruggetjes aan elkaar zijn verbonden. Taal en stijl zijn weinig verrassend maar het is met name de vlakke beschrijving van de ontelbare personages waar het fout gaat. Ieder hoofdstuk ontmoet Elif iemand met wie ze een kort en weinig opzienbarend gesprek heeft. Meer dan eens bekruipt de lezer het gevoel dat deze scènes zich al in eerdere meesterwerken hebben afgespeeld. Van originaliteit is weinig sprake.

Al met al is dit niet het sprankelend literaire debuut dat de omslag belooft. Is het dan geen aanrader? Ja hoor, dit is een lezersboek en een ieder van wie het hart ooit brak of het hoofd een tijdlang verloor, zal zich hierin verliezen.