Nieuwsgierig hoe het verder gaat

Johan Klein Haneveld is vooral bekend als schrijver van sciencefiction; de romans Neptunus (2001) en De Derde Macht (2013), en de verhalen in de Ganymedes-reeks (2013/2016). Een familielid, Berend Klein Haneveld, maakte hem weer enthousiast voor het fantasygenre, en nu is er het eerste deel van De Krakenvorst, opgedragen aan dat familielid. Of de lezer daar blij mee moet zijn is maar de vraag, want fantasy, zowel Nederlandstalig als vertaald, verschijnt er volop, terwijl sciencefiction schaars is.
Het grotere aanbod van fantasy maakt het voor een schrijver ook moeilijker om zich te onderscheiden, en het is de vraag of Johan Klein Haneveld dat met Keruga doet.
Het verhaal van drie jonge mensen, die in een fictieve wereld – met landkaart! – betrokken worden bij wereldbedreigende ontwikkelingen: Alecia, die opgeleid wordt tot priesteres op het eiland Keruga, de schaapherder Frelik, uit een heel ander deel van het continent, en Tarid, afstammeling van het oude koningsgeslacht van Kartaalmon, die de ambitie heeft koning te worden. Zij behoren alle drie tot het “jonge volk”, mensen zoals wij mens zijn. Daarnaast zijn er de oudere rassen, bijvoorbeeld de Wurg en de Hirita, die extra vermogens hebben. Zoals een van de Hirita aan het eind verklaart: “Onze voorouders hebben bij de verlossing een heilige eed gezworen. Namelijk dat wij het jonge volk zouden beschermen tegen de oudere rassen, zodat zij die waren gezegend met de geschenken van de Maker, nooit meer zouden heersen over de mensen zonder.”
Deze wereld komt in beweging, want in het noorden is er de mysterieuze Krakenvorst en in de loop van het verhaal vallen de kwaadaardige Wurg het land binnen. De drie hoofdpersonen, Alecia, Frelik en Tarid, waarvan de laatste twee in dit eerste boek al bij elkaar komen, gaan daar natuurlijk een grote rol in spelen. Een standaard fantasy met al de aankondiging van science fantasy, die zich niet echt onderscheidt van de degelijke middenmoot van het genre, misschien zelfs bij de top van die middenmoot. Johan Klein Haneveld vertelt het verhaal vaardig, weet de personages tot leven te brengen en een sympathieke sfeer te creëren. De compositie heeft een rustige dynamiek door van hoofdpersoon naar hoofdpersoon te gaan. Het resultaat is dat je als lezer met nieuwsgierigheid verder leest, zonder ademloos wordt meegesleurd, hetgeen maar heel weinig boeken gegeven is.
Het enige echte verwijt kan alleen de uitgever worden gemaakt, of misschien de redacteur, want het afbreken van woorden is vaak storend fout: “schap-/en”, “vad-/er”, “miss-/chien”, “verspre-/idden” et cetera.
Na het dichtslaan van dit boek, ben je toch wel nieuwsgierig hoe het verder gaat.
(Paul van Leeuwenkamp)