Lezersrecensie
Niet meer dan een prachtig stilleven
Genre: Roman
Uitgeverij: Nieuw Amsterdam (Nw A’dam)
ISBN: 9789046823149
Aantal pagina’s: 288
Uitvoering: ebook
Verschijningsdatum: augustus 2018
Met dank aan Uitgeverij Boekerij voor het recensie-exemplaar.
Over de auteur
Jon McGregor is geboren in Bermuda en bracht zijn jonge leven door in het Verenigd Koninkrijk. Hij groeide op in Norwich en Thetford, Norfolk. Hij studeerde af aan de Bradford University in Media Technology and Production.
Thans is hij succesvol als romanschrijver en schrijver van korte verhalen. In 2002 werd zijn eerste roman opgenomen in de longlist van de Booker Prize, waardoor hij de jongste mededinger ooit was. Ook zijn tweede en vierde roman werden opgenomen in de longlist van de Booker Prize in 2006 en 2017. In dat laatstgenoemde jaar won hij met ‘Reservoir 13’ in de categorie ‘roman’. In 2012 werd zijn derde roman bekroond met de International Dublin Literary Award. The New York Times heeft hem bestempeld als een ‘wicked British writer’.
Inhoud
Rebecca Shaw is dertien jaar wanneer ze vermist wordt in een klein rustiek Brits dorpje. Het verhaal geeft een blik in de effecten van deze gebeurtenis op de bewoners en hoe een ieder na verloop van tijd hun levensritme hervindt.
Mijn mening
De cover van het boek sluit op voorhand goed aan bij mijn verwachtingen. Een lichte associatie wordt bij mij opgeroepen met de boeken van Peter Robinson. Ook een Brits auteur waar een vermissing geregeld aan de basis ligt van een mooi verhaal, gehuld in een sobere omslag.
Wat bij het lezen overeenkomt met mijn hoge verwachtingen, is de typisch Britse setting en de wijze van schrijven. De auteur start het verhaal met het beschrijven van de start van de zoekactie naar het vermiste meisje. Het gehele decor wordt met een penseel met slechts een enkele haar, fijn en tot in detail neergezet. Een trage inleiding die in staat blijkt mij daar de hele omgeving te doen zien, ruiken en proeven. En dan blijkt de inleiding langer te zijn dan ik verwacht. Het onderzoek verdwijnt naar de achtergrond, samen met het verhaal. Ik moet denken aan de moord op Laura Palmer uit Twin Peaks. Onsamenhangend. Als een familielid dat een verhaal begint en vreselijk uitweidt.
Steeds wanneer ik hoop op een dialoog, een personage of een verrassing, kabbelt de stroom aan beschrijvingen van het decor, als een naar de zee zoekend riviertje verder. Iedere inwoner van het dorpje en elke passant gaat op zijn eigen manier verder met zijn leven. En als lezer aanschouw je dit alsof je volcontinue met een drone over het dorpje vliegt. Dan een foto hier, dan een fragment daar. Een stilleven. Prachtige zinnen en na verloop van tijd saai.
Het verhaal wordt verteld aan de hand van een dertiental hoofdstukken die per hoofdstuk een jaar in tijd beslaan. Vrijwel ieder hoofdstuk begint met dezelfde regels. Ik kreeg er het ‘Groundhog Day’ gevoel bij. Ik voel mij als Bill Murray in de film die steeds opnieuw hetzelfde beleeft.
Maar ik moet er niet om lachen.
Ik wil het zo graag begrijpen en het op waarde kunnen inschatten.
Ik probeer de symboliek achter het geheel te ontsluieren. Wellicht is de herhaling van zetten een mantra dat via mijn hoofd naar mijn hart moet zakken? Zodat het zich daar kan nestelen en zijn plekje kan veroveren. Ik stel mij open en onderga het tegelijk. Ieder hoofdstuk dezelfde woorden: ‘Foerageren’, ‘de panelen’ en de ‘beverburcht. Beschrijvingen in een minimalistisch ritme. Een natuurlijke cadans met beelden en geluiden. Tik-tak. Tik-tak. Een repetitieve natuurfilm, zonder de verbindende voice-over teksten van David Attenborough.
Eindoordeel
Als recensent zeg je nooit dat een boek slecht is. Als recensent moet je soms wel vaststellen dat je een boek slecht vindt. En dat moet ik nu. En daarnaast moet ik vaststellen dat ik ongetwijfeld niet in staat bleek het op waarde in te schatten. Een boek dat enerzijds vreselijk Brits conservatief is en qua schrijfstijl onconventioneel is, verdient een lezer die hiervan kan genieten.
Ik heb hiervoor mijn best gedaan. Mijn inspanningen en doorzettingsvermogen werden helaas niet beloond. Mijn score wil ik koppelen aan de woorden van de auteur: ‘Ik denk dat landschap een personage is in ons leven, en als je een verhaal wilt vertellen over mensen die op een andere plek dan de jouwe wonen en niet die van de lezer, moet het landschap deel uitmaken van dat verhaal’. Ik ben van mening dat een verhaal niet kan bestaan uit het landschap alleen. Wat ik mis is een verhaal.
Ik kan niet anders dan dit boek anderhalve ster geven.
Peter van Bavel - recensent De Perfecte Buren
Mijn persoonlijke songtekst
“The sky is still blue
The clouds come and go
Yet something is different
Are we falling in love?”
(Julee Cruise – Falling)
Uitgeverij: Nieuw Amsterdam (Nw A’dam)
ISBN: 9789046823149
Aantal pagina’s: 288
Uitvoering: ebook
Verschijningsdatum: augustus 2018
Met dank aan Uitgeverij Boekerij voor het recensie-exemplaar.
Over de auteur
Jon McGregor is geboren in Bermuda en bracht zijn jonge leven door in het Verenigd Koninkrijk. Hij groeide op in Norwich en Thetford, Norfolk. Hij studeerde af aan de Bradford University in Media Technology and Production.
Thans is hij succesvol als romanschrijver en schrijver van korte verhalen. In 2002 werd zijn eerste roman opgenomen in de longlist van de Booker Prize, waardoor hij de jongste mededinger ooit was. Ook zijn tweede en vierde roman werden opgenomen in de longlist van de Booker Prize in 2006 en 2017. In dat laatstgenoemde jaar won hij met ‘Reservoir 13’ in de categorie ‘roman’. In 2012 werd zijn derde roman bekroond met de International Dublin Literary Award. The New York Times heeft hem bestempeld als een ‘wicked British writer’.
Inhoud
Rebecca Shaw is dertien jaar wanneer ze vermist wordt in een klein rustiek Brits dorpje. Het verhaal geeft een blik in de effecten van deze gebeurtenis op de bewoners en hoe een ieder na verloop van tijd hun levensritme hervindt.
Mijn mening
De cover van het boek sluit op voorhand goed aan bij mijn verwachtingen. Een lichte associatie wordt bij mij opgeroepen met de boeken van Peter Robinson. Ook een Brits auteur waar een vermissing geregeld aan de basis ligt van een mooi verhaal, gehuld in een sobere omslag.
Wat bij het lezen overeenkomt met mijn hoge verwachtingen, is de typisch Britse setting en de wijze van schrijven. De auteur start het verhaal met het beschrijven van de start van de zoekactie naar het vermiste meisje. Het gehele decor wordt met een penseel met slechts een enkele haar, fijn en tot in detail neergezet. Een trage inleiding die in staat blijkt mij daar de hele omgeving te doen zien, ruiken en proeven. En dan blijkt de inleiding langer te zijn dan ik verwacht. Het onderzoek verdwijnt naar de achtergrond, samen met het verhaal. Ik moet denken aan de moord op Laura Palmer uit Twin Peaks. Onsamenhangend. Als een familielid dat een verhaal begint en vreselijk uitweidt.
Steeds wanneer ik hoop op een dialoog, een personage of een verrassing, kabbelt de stroom aan beschrijvingen van het decor, als een naar de zee zoekend riviertje verder. Iedere inwoner van het dorpje en elke passant gaat op zijn eigen manier verder met zijn leven. En als lezer aanschouw je dit alsof je volcontinue met een drone over het dorpje vliegt. Dan een foto hier, dan een fragment daar. Een stilleven. Prachtige zinnen en na verloop van tijd saai.
Het verhaal wordt verteld aan de hand van een dertiental hoofdstukken die per hoofdstuk een jaar in tijd beslaan. Vrijwel ieder hoofdstuk begint met dezelfde regels. Ik kreeg er het ‘Groundhog Day’ gevoel bij. Ik voel mij als Bill Murray in de film die steeds opnieuw hetzelfde beleeft.
Maar ik moet er niet om lachen.
Ik wil het zo graag begrijpen en het op waarde kunnen inschatten.
Ik probeer de symboliek achter het geheel te ontsluieren. Wellicht is de herhaling van zetten een mantra dat via mijn hoofd naar mijn hart moet zakken? Zodat het zich daar kan nestelen en zijn plekje kan veroveren. Ik stel mij open en onderga het tegelijk. Ieder hoofdstuk dezelfde woorden: ‘Foerageren’, ‘de panelen’ en de ‘beverburcht. Beschrijvingen in een minimalistisch ritme. Een natuurlijke cadans met beelden en geluiden. Tik-tak. Tik-tak. Een repetitieve natuurfilm, zonder de verbindende voice-over teksten van David Attenborough.
Eindoordeel
Als recensent zeg je nooit dat een boek slecht is. Als recensent moet je soms wel vaststellen dat je een boek slecht vindt. En dat moet ik nu. En daarnaast moet ik vaststellen dat ik ongetwijfeld niet in staat bleek het op waarde in te schatten. Een boek dat enerzijds vreselijk Brits conservatief is en qua schrijfstijl onconventioneel is, verdient een lezer die hiervan kan genieten.
Ik heb hiervoor mijn best gedaan. Mijn inspanningen en doorzettingsvermogen werden helaas niet beloond. Mijn score wil ik koppelen aan de woorden van de auteur: ‘Ik denk dat landschap een personage is in ons leven, en als je een verhaal wilt vertellen over mensen die op een andere plek dan de jouwe wonen en niet die van de lezer, moet het landschap deel uitmaken van dat verhaal’. Ik ben van mening dat een verhaal niet kan bestaan uit het landschap alleen. Wat ik mis is een verhaal.
Ik kan niet anders dan dit boek anderhalve ster geven.
Peter van Bavel - recensent De Perfecte Buren
Mijn persoonlijke songtekst
“The sky is still blue
The clouds come and go
Yet something is different
Are we falling in love?”
(Julee Cruise – Falling)
2
1
Reageer op deze recensie
