Een juweeltje voor de boekenkast

Een zaterdagmiddag door Bert Wagendorp.

Een mooi gebonden boekje met 60 pagina’s tekst, ongeveer 7200 woorden en 12 schitterende illustraties, is dat voldoende voor een goed boek?
Als de schrijver Bert Wagendorp is blijkbaar wel, want zijn nouvelle “een zaterdagmorgen” is dat zeker, een pareltje van schrijfkunst. Een eenvoudig gegeven; een zoon bevraagd zijn moeder over een gebeurtenis die zij als jong meisje, gedurende de tweede wereldoorlog, heeft meegemaakt.
Een gebeurtenis die een grote indruk gemaakt heeft en die voor de zoon een bijzondere betekenis heeft gekregen. Toch is het geen oorlogsroman geworden, maar een bijzonder inkijkje in het leven van drie generaties uit een familie, de grootouders, de moeder en de zoon. Daarbij heeft de oorlog wel een allesbepalende impact gehad op deze generaties, omdat een familielid, de jongste broer van de moeder, om het leven is gekomen.
Dit gegeven wordt in het gesprek tussen moeder en zoon op een schitterende manier uitgewerkt, met pareltjes van Nederlandstalige zinnen. Een zin als: “hij was bang dat Bram zich zou verwonden aan zijn eigen vlijmscherpe geest”, geeft duidelijk weer dat het hier om een fenomeen gaat en door dat in deze zin te verwoorden is een bewijs van taalgevoeligheid die kenmerkend is voor het hele boekje. Soms bekruipt je het gevoel dat er meer verteld zou moeten worden, maar dan realiseer je je dat het juist de kracht van het kleine is die dit verhaal boven de middelmaat doet uitsteken.
Dat wordt ook nog eens versterkt door de uiterst bescheiden afbeeldingen, de laatste letterlijk op postzegelgrootte.
Dit alles draagt ertoe bij dat dit boekje, in al zijn eenvoud, een echt juweeltje in de boekenkast is geworden, een juweeltje dat het waard is om herlezen te worden. Vijf Sterren!

Rob Verheggen