Noodweer, letterlijk en figuurlijk

Noodweer, uitmuntende literatuur zoals op de cover staat, is geschreven door Marijke Schermer. Zij is roman-en toneelschrijfster en haar werk wordt altijd goed beoordeeld. Noodweer is haar tweede roman, haar debuutroman was "Mensen in de zon".
Al op de eerste paar bladzijden van "Noodweer" gebeuren er vreemde, onverklaarbare dingen. En uiteindelijk gebeurt er iets verschrikkelijks, maar door de sprongen in de tijd wordt veel verklaard.
Al maakt het gedrag van Emilia het er allemaal niet gemakkelijker op.
Na een visite van vrienden bekvechten Emilia en haar man Bruch over wel of niet van elkaar houden na een lange pauze in de verkeringstijd. Deze pauze had echter een heel andere rede. En welke, dat is de vraag waar een overgroot deel van het verhaal over gaat. Emilia leeft met man en kinderen op een afgelegen plek vlak bij de rivier. En of het zo heeft moeten zijn: met het stijgen van het water stijgt ook het gevoel van onvrede bij Emilia. Ze loopt met het dilemma, of ze wel of niet moet praten over de gebeurtenis, die haar is overkomen. En niet alleen Emilia is slachtoffer van de gebeurtenis; ook haar man Bruch lijdt er onder, onmerkbaar.
De waterhoogte heeft een zeer hoog peil bereikt. En ook bij Emilia is er geen ontkomen meer aan. Maar waar aan dan??? Daar komt de lezer eigenlijk al snel achter.
Het verhaal is een knap geschreven, meesleurende vertelling van een op het oog normaal gezin, zoals er zo veel zijn. Alleen zie je aan de buitenkant niet wat de personen meemaken of meegemaakt hebben. Een gezin in zwaar weer, letterlijk en figuurlijk.