Tijd voor een troonopvolger

De Koningin van de Spanning, zo beschrijft de sticker op het omslag auteur Mary Higgins Clark. Niet zonder reden: de 88-jarige Higgins Clark heeft al 42 titels op haar naam staan, en is een bekende sterauteur in thrillerland. Intussen heeft ze een beoogde troonopvolger aan de hand genomen, en schrijft ze samen met Alifair Burke. Toch is de stem van de Grande Dame goed te horen, en dat is niet altijd even positief.

De verdwenen bruid is een prima whodunnit, en aangenaam tijdverdrijf, laten we dat voorop stellen, maar het is ook een beetje een oubollig boek. Die indruk ontstaat al meteen in het eerste hoofdstuk, wanneer iemands kapsel wordt vergeleken met dat ‘van de djinn in I Dream of Jeannie’ – tussen 1965 en 1970 een populaire televisieserie in Amerika. Dat is niet direct een moderne vergelijking, en dat gedateerde gevoel blijft eigenlijk in de beschrijving van alle personages doorklinken. Dames die een witte damespantalon en een turquoise blouse dragen, mannen met een vlot geruit jasje, een 36-jarige die zichzelf te oud vindt voor social media…

Hoofdpersoon Laurie is producer van een televisieprogramma waarin ze cold cases uitpluist, en probeert om ‘de slachtoffers iets van afsluiting te geven’. Op een ochtend wordt ze benaderd door de moeder van Amanda Pierce, een aanstaande bruid die vijf jaar eerder aan de vooravond van haar bruiloft verdween. Moeder Sandra weet Laurie ervan te overtuigen om aandacht aan Amanda’s verdwijning te besteden in haar programma, en binnen een mum van tijd verplaatst het verhaal zich van New York naar Florida.

Volgens de regels van de klassieke whodunnit, worden alle betrokkenen namelijk bij elkaar gebracht op één locatie, in dit geval het chique hotel in Miami waar het trouwfeest zou plaatsvinden. Iedereen wil meewerken, en dus wordt het hotel bevolkt door Amanda’s bruidsmeisjes, haar ouders, broer en zus en haar toenmalige verloofde en diens vrienden. Laurie en haar team hebben het hotel helemaal laten optuigen, zodat alles er precies uit ziet zoals vijf jaar geleden voor de trouwdag. Tegen die achtergrond gaat Laurie aan de slag. Ze wil met iedereen praten, en al snel wordt duidelijk dat er meerdere mensen zijn die wat te verbergen hebben. Wie had er baat bij Amanda’s verdwijning? Voor het oog van de camera laat niemand het achterste van zijn tong zien, en Laurie wordt hoe langer hoe meer vastberaden de waarheid boven tafel te krijgen.

Hoewel het verhaal kundig is opgebouwd, blijft het ook erg aan de oppervlakte. De personages krijgen weinig diepgang, en nergens kun je echt mee in de motieven en gedachten. Higgins Clark en Burke werken met korte hoofdstukken, waardoor je vlot door blijft lezen en het tempo er goed in blijft. De schrijfstijl is soms echter wel erg eenvoudig, met veel enkelvoudige zinnen waardoor het schrijven hier en daar nogal Jip-en-Janneke aanvoelt.

Samengevat kan gesteld worden dat Higgins Clark duidelijk ervaring heeft met het genre, en dat ze weet hoe je een verhaal moet vertellen, maar de Koningin van de Spanning is toe aan een wat meer eigentijdse opvolger.