Politieke intriges en spanning

Een boek van Karen Miller had ik nog nooit gelezen, maar toen ik in de bibliotheek op zoek was naar een nieuwe fantasyroman trok haar ‘Valkentroon’ mij meteen aan. Niet alleen is de cover een mooi plaatje en geeft het ook de sfeer weer van de politieke spanningen die in het boek voorkomen, ook de korte inhoud van het verhaal sprak meteen aan.

Valkentroon verhaalt over twee hertogdommen, Harcia en Clemen, die ooit een groot koninkrijk vormden. In Clemen heerst hertog Harold, die echter door zijn hebzucht en te groot eergevoel, van de troon gestoten wordt door bastaard Roric. De enige reden dat Roric de troon van Clemen aanvaard is omdat hij gelooft dat hij Clemen een betere toekomst kan geven. Na zijn greep naar macht loopt alles echter helemaal anders dan verwacht. Ondertussen verliest in Harcia de heersende hertog, Aimery, langzaamaan het gevecht met de dood. Zijn zoons Grefin en Balfre zijn potentiele opvolgers. Ook al is Balfre eigenlijk de oudste zoon, en dus de rechtmatige opvolger, Aimery vertrouwt hem niet en bereidt zijn zoon Grefin voor om de troon over te nemen door hem rentmeester te maken van het Groene Eiland. Dit zint Balfre niet en hij beraamt een masterplan om wraak te nemen.

Miller zet een zeer sterk verhaal neer waarbij de klassieke methode van fantasy wordt gebruikt: verschillende personages hebben een verhaallijn die wordt gevolgd. De stijl van deze roman doet vrij sterk denken aan George Martins ‘Lied van IJs en Vuur’, maar het is overduidelijk een roman van Miller.

In deze eerste roman van de reeks vangen de belangrijkste verhaallijnen aan. Er zit al een zekere vaart in het boek waarbij een aantal belangrijke gebeurtenissen echte smaakmakers zijn voor de rest van het verhaal. Het mooie aan deze cyclus is dat Miller een overkoepelend verhaal in gedachten lijkt te hebben waarvan maar een heel klein tipje van de sluier wordt opgelicht.

Het zijn sterke personages die Miller neerzet, maar waar ze in mijn ogen een beetje in de fout gaat, is door alle klassieke heldenrollen aan mannen te geven. De vrouwen die wat prominenter op de voorgrond komen, blijven speelballen van de mannen. Door echter een paar personages neer te zetten als ware slechteriken, weet Miller wel haar verhaallijn een pak sterker te maken. Met de goedhartige rollen krijg je soms werkelijk medelijden, terwijl je voor de slechte personages een weerzin kan voelen. Elke slechterik heeft bij Miller echter nog ergens een goede kant, en voelt zelfs wat berouw. De personages veranderen niet echt veel gedurende dit eerste boek, maar misschien is er ruimte voor groei in de komende delen.

Over het algemeen wist Miller mij van begin tot einde te boeien met een spannend en goed geschreven verhaal. Ik kijk alvast uit naar het volgende deel van deze fantasycyclus!