Een boek over erkenning en zelfvertrouwen, bewijsdrang en waardering

Een rood boek met een tijgerklauw, met als titel ‘Jaren van de Tijger’. Het is het tweede boek van de auteur Joost van Driel, die voorheen als onderzoeker gewerkt heeft en les geeft in de Chinese vechtsport Choy Lee Fut. Zijn nieuwste roman, uitgegeven door Uitgeverij Vrijdag, bevat veel autobiografische elementen: het gaat over een jonge onderzoeker aan de universiteit die – net als de schrijver – terechtkomt in een wereld vol geweld. Of hij daar nog uit komt of dat hij er wellicht zijn weg in vindt, blijft tot op het einde onduidelijk.

Als hoofdpersoon Patrick bevriend raakt met de spannende Ines en de Ierse vechtersbaas Steve, verandert zijn hele leven. Hij was een brave, hardwerkende onderzoeker. In de ogen van sommige mensen wellicht een sulletje, maar perfect in de ogen van zijn vriendin Femke. Zijn nieuwe vrienden brengen hem echter aan het twijfelen. Leeft hij wel echt? Is het dit wel? Is hij geen sulletje? Hij raakt verslaafd aan vechttrainingen, aan het voelen van de pijn. En zijn trainingsmaatjes vertellen hem dat je dán pas echt leeft. Dat dát het echte leven is. Dat er diep in Patrick een Tijger zit die eruit moet komen.

Patrick gaat op zoek naar zichzelf, naar een andere versie van wat hij is of zou moeten zijn, niet alleen om zélf een beter gevoel te krijgen maar ook om in een beter daglicht te staan bij zijn nieuwe vechtersvrienden. Thema’s als erkenning en zelfvertrouwen, bewijsdrang en waardering voeren hierbij de boventoon. Op het moment dat Patrick de Tijger in zichzelf daadwerkelijk vindt, slaat de twijfel toe. Wil hij wel een ander leven? Daarbij blijft de lezer in spanning gehouden of het goed afloopt met Patrick, of hij trouw blijft aan zijn nieuwe hobby, Steve en Ines, of dat hij uiteindelijk toch kiest voor zijn oude, vertrouwde leventje met Femke.