Lezersrecensie
om even bij na te denken
Met dank aan uitgeverij Aspekt voor dit recensie-exemplaar
Korte inhoud
Esther en Kristinia zijn tweelingzussen en binnenkort zullen zij hun zeventigste verjaardag vieren. Kristinia bereidt haar eigen solo vioolconcert voor dat ze op haar verjaardag wenst te geven. Tijdens de voorbereidingen voor dit concert blikt ze terug op het verleden, maar ook haar zus Esther denkt na over het verleden.
Esther en Kristinia zijn geboren tijdens de oorlogsjaren in een muzikaal gezin. Als tweelingzusjes is hun leven gelijklopend, zelfde school, zelfde vriendjes, … tot het tijd is waarop zij elk een muziekinstrument mogen kiezen.
Esther kiest voor de cello en blijkt al snel een natuurtalent te zijn. Haar ouders zijn dan ook trots op haar en sturen haar naar speciale scholen waar ze haar muziektalent verder kan ontwikkelen. Uiteindelijk wordt Esther een wereldberoemde muzikante en heeft ze alles wat haar hartje verlangt, een liefhebbende echtgenoot, minnaars, succes, … maar dan slaat het noodlot toe.
Kristinia kiest voor de viool, ze speelt goed maar niet subliem zoals haar zus Esther. Ze verandert niet mee naar de dure school waar Esther naartoe mag maar blijft op dezelfde school. Hier scheiden dus de wegen van de zusjes. Ze leren andere mensen kennen, muziek is voor Kristinia niet het belangrijkste. Hoewel hun wegen gescheiden zijn, zijn ze er nog steeds voor elkaar wanneer de nood het hoogst is, of…bedriegt de schijn?
Niet alleen in het leven blijken beiden een andere weg ingeslagen te hebben ook op persoonlijk vlak blijken ze tegenpolen te zijn geworden. De lieve Kristinia met haar zachte karakter die altijd klaar staat om anderen te helpen, volgt meer haar gevoel en is niet carrièregericht. Esther is ‘de’ ster van de familie, dominant en egoïstisch precies het omgekeerde van Esther.
Conclusie
Wat was ik verrast door dit boek. Laat jullie zeker niet misleiden door de korte inhoud en de achterflap zoals ik deed. Dit is niet een boek die ik zo maar zelf zou oppikken en kiezen om te lezen, integendeel… maar nu ik het wel heb gelezen ben ik toch wel tevreden dat ik het heb gedaan. Want het is toch wel een bijzonder verhaal met vele dubbele bodems.
Het boek bestaat uit verschillende delen, chronologisch vertelt de auteur vanaf de oorlogsjaren, toen Kristinia en Esther nog baby’s waren hoe ze opgroeien tot volwassenen. Tussen deze verschillende hoofdstukken laat zij ook afwisselend Esther en Kristinia aan het woord die nu bijna zeventig jaar zijn en hoe zij naar hun verleden terugkijken. Door de twee hoofdpersonages zelf af en toe aan het woord te laten leert men hen als lezer ook zeer goed kennen. Je krijgt zeker sympathie voor de lieve Kristinia, die voor iedereen klaar staat en met Esther zal je zeker geen medelijden hebben wanneer het noodlot toeslaat. Er komen heel wat thema’s aan bod zoals echtbreuk, syndroom van Down, egoïsme, adoptie, liefde, … soms lijkt het wel alsof de auteur te veel thema’s wil aankaarten maar dit stoorde mij niet.
Let wel het boek werd voor het eerst uitgegeven in 2015 en speelt zich ook dan af, de zussen werden in 2015 zeventig jaar. Een aandachtige lezer houdt dit best in het achterhoofd want anders kan het wat verwarrend overkomen: het boek speelt zich in het heden af, ze worden zeventig en toch hebben ze de oorlog meegemaakt.
Victoria Schuurman schrijft op een eenvoudige wijze en gebruikt klare, duidelijke taal. Daarom zou het zeker ook passen als schoollectuur (vanaf 14-15 jr). De auteur vertelt het verhaal op een wijze waarop het moeilijk wordt dit boek opzij te leggen, je wilt echt wel weten waarom Esther geen cello meer speelt, waarom zij is hoe zij is, etc… en het zet je af en toe aan het nadenken. Het einde van het verhaal is bovendien verrassend, had ik niet zien aankomen. Van mij krijgt dit boek dan ook 3,5 sterren.
Korte inhoud
Esther en Kristinia zijn tweelingzussen en binnenkort zullen zij hun zeventigste verjaardag vieren. Kristinia bereidt haar eigen solo vioolconcert voor dat ze op haar verjaardag wenst te geven. Tijdens de voorbereidingen voor dit concert blikt ze terug op het verleden, maar ook haar zus Esther denkt na over het verleden.
Esther en Kristinia zijn geboren tijdens de oorlogsjaren in een muzikaal gezin. Als tweelingzusjes is hun leven gelijklopend, zelfde school, zelfde vriendjes, … tot het tijd is waarop zij elk een muziekinstrument mogen kiezen.
Esther kiest voor de cello en blijkt al snel een natuurtalent te zijn. Haar ouders zijn dan ook trots op haar en sturen haar naar speciale scholen waar ze haar muziektalent verder kan ontwikkelen. Uiteindelijk wordt Esther een wereldberoemde muzikante en heeft ze alles wat haar hartje verlangt, een liefhebbende echtgenoot, minnaars, succes, … maar dan slaat het noodlot toe.
Kristinia kiest voor de viool, ze speelt goed maar niet subliem zoals haar zus Esther. Ze verandert niet mee naar de dure school waar Esther naartoe mag maar blijft op dezelfde school. Hier scheiden dus de wegen van de zusjes. Ze leren andere mensen kennen, muziek is voor Kristinia niet het belangrijkste. Hoewel hun wegen gescheiden zijn, zijn ze er nog steeds voor elkaar wanneer de nood het hoogst is, of…bedriegt de schijn?
Niet alleen in het leven blijken beiden een andere weg ingeslagen te hebben ook op persoonlijk vlak blijken ze tegenpolen te zijn geworden. De lieve Kristinia met haar zachte karakter die altijd klaar staat om anderen te helpen, volgt meer haar gevoel en is niet carrièregericht. Esther is ‘de’ ster van de familie, dominant en egoïstisch precies het omgekeerde van Esther.
Conclusie
Wat was ik verrast door dit boek. Laat jullie zeker niet misleiden door de korte inhoud en de achterflap zoals ik deed. Dit is niet een boek die ik zo maar zelf zou oppikken en kiezen om te lezen, integendeel… maar nu ik het wel heb gelezen ben ik toch wel tevreden dat ik het heb gedaan. Want het is toch wel een bijzonder verhaal met vele dubbele bodems.
Het boek bestaat uit verschillende delen, chronologisch vertelt de auteur vanaf de oorlogsjaren, toen Kristinia en Esther nog baby’s waren hoe ze opgroeien tot volwassenen. Tussen deze verschillende hoofdstukken laat zij ook afwisselend Esther en Kristinia aan het woord die nu bijna zeventig jaar zijn en hoe zij naar hun verleden terugkijken. Door de twee hoofdpersonages zelf af en toe aan het woord te laten leert men hen als lezer ook zeer goed kennen. Je krijgt zeker sympathie voor de lieve Kristinia, die voor iedereen klaar staat en met Esther zal je zeker geen medelijden hebben wanneer het noodlot toeslaat. Er komen heel wat thema’s aan bod zoals echtbreuk, syndroom van Down, egoïsme, adoptie, liefde, … soms lijkt het wel alsof de auteur te veel thema’s wil aankaarten maar dit stoorde mij niet.
Let wel het boek werd voor het eerst uitgegeven in 2015 en speelt zich ook dan af, de zussen werden in 2015 zeventig jaar. Een aandachtige lezer houdt dit best in het achterhoofd want anders kan het wat verwarrend overkomen: het boek speelt zich in het heden af, ze worden zeventig en toch hebben ze de oorlog meegemaakt.
Victoria Schuurman schrijft op een eenvoudige wijze en gebruikt klare, duidelijke taal. Daarom zou het zeker ook passen als schoollectuur (vanaf 14-15 jr). De auteur vertelt het verhaal op een wijze waarop het moeilijk wordt dit boek opzij te leggen, je wilt echt wel weten waarom Esther geen cello meer speelt, waarom zij is hoe zij is, etc… en het zet je af en toe aan het nadenken. Het einde van het verhaal is bovendien verrassend, had ik niet zien aankomen. Van mij krijgt dit boek dan ook 3,5 sterren.
1
Reageer op deze recensie
