Wanneer beschaving verdwijnt

Ik las in het kader van de Maand van de Klassieker het boek De stad der blinden van José Saramago.

Saramago beschrijft een apocalyptisch verhaal waarin elke vorm van beschaving verdwijnt. De blinden zijn namelijk aangewezen op zichzelf, de regering stuurt ze alleen voedselpakketten. De verstandhoudingen die in het dagelijks leven zo zichtbaar zijn, zijn binnen de muren van het gebouw al snel verdwenen. Het draait om overleven, om macht. Het is confronterend te lezen hoe wij, de mens, ons kunnen gedragen als beesten wanneer we genoodzaakt zijn te overleven. Wanneer we terug worden geworpen op de basis van het bestaan.

Op een wonderlijke manier wordt het verhaal beschreven. In het begin is het wennen aan de schrijfstijl, want op geen enkel moment wordt er gebruik gemaakt van interpunctie. Het is dus goed opletten om te weten wie wat zegt. Ik vind het prachtig hoe Saramago speelt met taal. Het viel mij op hoe hij vaak uitingen terug liet komen die gerelateerd zijn aan de blindheid. Zoals dat de vrouw van de oogarts hem blindelings volgt. Dat het meisje met de zonnebril tegen het jongetje zegt dat hij niet moet huilen, omdat hij zal zien dat zijn moeder zo komt en meer van deze kleine toespelingen.

Lees meer op mijn boekenblog: https://boekenz.nl/2018/08/de-stad-der-blinden-van-jose-saramago/