Zonder schroom en opsmuk

James Joyce debuteerde met Dubliners in 1914. Het duurde maar liefst zeven jaar voordat een uitgever het aandurfde de bundel uit te brengen. Dubliners (Nederlandse vertaling: Dublinezen) wordt altijd een verhalenbundel genoemd, maar is in feite “een suite van epifanische inkijkjes in de verlamde ziel van de Dublinees in het begin van de twintigste eeuw”.

Waarom durfde in geen zeven jaar een uitgever het aan om het boek van Joyce te publiceren? Ik heb mij tijdens het leven afgevraagd wat de reden hiervan zou zijn. In deze bespreking probeer ik op basis van de verschillende verhalen een antwoord hierop te krijgen.

James Joyce is een geboren Dublinees, maar ondanks dat dit zijn geboortestad en veilige thuishaven was, doet hij Dublin geen eer aan in zijn boek. Uit de verhalen lijkt het wel dat Dublin een verlammende werking heeft op zijn inwoners. Ondanks de drukke en soms schrijnende setting waarin Joyce zijn personages een plekje geeft, wordt dit beeld bevestigd. Bijvoorbeeld in het verhaal van de vrouw die de mogelijkheid heeft met haar liefde Dublin te ontvluchten, maar voor haar uitzichtloze en droevige leven in Dublin kiest. Of bijvoorbeeld de hoeveelheid mannelijke personages die alcohol prioriteit stellen boven hun te onderhouden gezin.

De verhalen zijn trouwens allemaal zonder plot, een beetje een open einde. Maar de strekking is duidelijk en is zonder schroom zonder Joyce op papier gezet; net alsof hij een toeschouwer was in de verschillende levens van de uiteenlopende personages. De conclusie is dat Dublin een drukke stad is; er wordt gescharreld, gesjoemeld, gevreeën, gehandeld en gedronken. Het is een stad waar de mensen bij elkaar op de lip wonen en daardoor niet lijken te ontkomen aan narigheid.

Lees meer op http://boekenz.nl/2016/03/dublinezen-van-james-joyce/