Puur, eerlijk en melancholiek

Het leven op een Nederlands eiland heeft mij altijd aangetrokken. De ruimte, de wind en de rust. Het blijkt niet zo aantrekkelijk te zijn als het voor buitenstaanders lijkt. Seije groeit op op Vlieland en weet als geen ander hoe verstikkend dit kan zijn. Dit komt voornamelijk door haar moeder Fenna waarvan ze geen tot weinig aandacht krijgt. Ook haar klasgenoten laten haar links liggen waardoor ze op het eiland maar één echte vriend lijkt te hebben; Teun.

Het lijkt alsof Seije het haarzelf niet gunt om te leven. Ze ondergaat het leven, maar maakt er geen onderdeel van uit. Wanneer ze gaat studeren in Edinburgh is ze hoopvol gestemd dat het allemaal beter zal worden. Maar kan het leven beter worden wanneer je passief aan de zijlijn blijft staan en je laat sturen door de mensen om je heen? Wederom steekt haar onzekerheid de angst om te leven de kop op.

"Ik wilde zijn goedkeuring en zijn vernedering, ik wilde opgenomen worden en weggeduwd, in elkaar grijpen, samenvallen en geliefkoosd worden, getergd, getroost, en verketterd. Ik wilde wat ik kende, wat de illusie bood van veilig en vertrouwd."

Seije vertrekt naar New York waar ze een goede baan aangeboden heeft gekregen. De angst om altijd de kleine Seije van het eiland te blijven is staat in schril contrast met het immense drukke New York. Een confrontatie is dan ook onvermijdelijk. Ze moet zichzelf zien te vinden om te overleven.

Het leek stiller dan het was is kwetsbaar en puur, als lezer word je meegenomen in de melancholieke sfeer en de droefheid die het leven van Seije lijken te beheersen. Dit is met zoveel gevoel en voorzichtigheid gedaan dat het boek je midden in het hart raakt.