Top feelgood!

'Ik kan je bijna aanraken' van Colleen Oakley valt onder het genre romans en eerlijk gezegd is dat niet mijn favoriete genre. Ik pik het dan ook raar of zelden op, tenzij het mijn aandacht trekt en dat deed dit boek natuurlijk!
Ken jij iemand die allergisch is aan andere mensen? Ik niet, toch niet letterlijk.... Al geef ik toe dat ik - en jullie ook vermoed ik? - wel eens allergisch, figuurlijk dan, kunnen zijn aan bepaalde mensen, maar terug naar het boek.
Ondanks dat het dus als roman wordt gezien, kon het me van in het begin best wel boeien. Het is namelijk niet meteen vrouw ontmoet man, vrouw wordt verliefd... Et voilà, 'a happy end'. (Geen paniek, hiermee zeg ik echt niets over het werkelijke einde van dit boek!) Het is zo veel meer!
Het vertelt het verhaal van Jubilee, een vrouw, een meisje, en hoe ze omgaat met haar 'aandoening'. Hoe ze de wereld ziet en denkt dat de wereld haar ziet. Ze vertelt haar verhaal in de ik-vorm aan ons lezers en het is voor mij op sommige momenten zo relateerbaar dat het voor mij echt iets wordt dat ik wil verslinden.
Daarnaast gaat het ook om Eric en zijn zoon Aja. Ook hij vertelt in de ik-vorm over zijn leven en zijn dagdagelijkse zorgen. En hoewel dit voor mij minder binnenkomt (ik ben immers geen man.) is het oa. dankzij Aja en X-men interessant genoeg om ook verder te lezen.
Doordat het boek meer gaat over het leven zoals het is, of kan zijn, en het liefdesverhaal niet echt de hoofdrol krijgt, vind ik het persoonlijk een super boek. Het doet je soms nadenken over je eigen leven en hoe je de kansen die je krijgt moet benutten, maar het gaat ook over fouten maken en vergeving hiervoor krijgen, rouwen om iemand, .... Het leven gewoon.
Het maakt het boek, voor mij althans, beter dan een doorsnee roman, zonder belerend of zwaar over te komen. Daarvoor is het te grappig, te sarcastisch geschreven en gewoon te feelgood! Ik zat vaak met een glimlach op mijn gezicht tijdens het lezen en ik denk dat ik mijn leeslijst dankzij Jubilee en Eric weer goed ga kunnen aanvullen.
Als ik dan toch iets moet zeggen als minpuntje dan is dit het einde van het boek. 'A happy end', of misschien ook niet, het is me te vluchtig en te abrupt. Alsof de auteur niet goed wist hoe ze het zou laten eindigen en dat vind ik persoonlijk zeer jammer. Dit is geen echt einde voor de personages. Het is niet wat ik verwachtte, wenste, wou,... voor hen. Het is immers voor de rest een top boek!