Nico geeft zich bloot

Stel nu eens dat je nog nooit van Nico Dijkshoorn had gehoord. Dat je hem niet eerder hebt gezien als huisdichter bij De Wereld Draait Door of in andere programma’s. Dus stel je eens voor dat je volkomen onbevooroordeeld op een gegeven moment het boek Ooit gelukkig in handen gedrukt zou krijgen. Wat zou je dan vinden van de “geborduurde” omslag? Wat zou je vinden van de inhoud? Wat zou je vinden van het persoonlijke, ongepolijste, in hoog tempo voorbijrazende verhaal van Dijkshoorn ?

Anders gezegd: hoeveel invloed heeft “voorkennis” op een leeservaring?

Ik kan namelijk niet zeggen dat ik nog nooit van Dijkshoorn had gehoord. En ik heb hem meermaals op televisie gezien en (hoewel niet structureel) volg ik zijn Twitter-account. En dus had ik een bepaalde verwachting bij het boek.

De inhoud van het boek voldoet volledig aan mijn verwachting. Je hóórt Dijkshoorn vertellen, in zijn kenmerkende stijl. Af en toe wat hakkerig en onhandig, soms wat rücksichtlos, maar altijd maar dan ook echt altijd openhartig en persoonlijk. Ik heb ergens gelezen (of gehoord) dat hij zijn stijl bekentenis-literatuur noemt. Dat slaat precies de spijker op zijn kop.

Dit boek is eigenlijk een soort vervolg op Nooit ziek geweest (heb ik zelf niet gelezen). In dat boek maakt Dijkshoorn namelijk korte metten met zijn jeugd en met name met zijn vader Klaas. De manier waarop hij dat heeft gedaan viel niet bij iedereen in even goede aarde. Dijkshoorn besluit een boek over zijn moeder Nel te schrijven. Dat zou Ooit gelukkig moeten zijn. Klaas en Nel hebben niet het eeuwige leven en voordat Ooit gelukkig verschijnt, zijn beide ouders overleden.

Dijkshoorn beschrijft hoe hij altijd het gevoel heeft gehad net buiten het gezin te staan. Hij was anders dan zijn broers en ouders. Dat maakte hem eenzaam en leidde ook tot soms onbeheersbare woede en ongeduld. Hij krijgt zelf te kampen met een aantal tia’s, de daarmee gepaard gaande paniekaanvallen en het gevoel geen grip meer op het eigen leven te hebben. Hij gaat zich realiseren dat hijzelf eigenlijk ook niet veel moeite heeft gedaan om zijn moeder te leren kennen. Zelfs over de periode waarvan zij zegt toen ooit gelukkig te zijn geweest, weet hij uiteindelijk zo goed als niets.

Het eerste deel van het boek gaat inderdaad over Nel, maar het overgrote deel van het boek gaat over Dijkshoorn zelf. Dat is misschien even schakelen als je een boek over de moeder verwacht, maar voor mij was dit prima. Eerlijk gezegd ben ik meer geïnteresseerd in Dijkshoorn zelf en hoe hij alles ervaart en ermee omgaat, dan in zijn overige familieleden.

Is het literatuur? Zit er voldoende reflectie en diepgang in? Tja, zoveel lezers, zoveel meningen. Zelf las ik tussen de regels door voldoende over de interne strijd van Dijkshoorn, vormgegeven binnen een heleboel herkenbare situaties en omstandigheden. Voor mij meer dan genoeg input om zelf over na te denken en te relativeren.

Ik mocht dit boek lezen binnen een Hebban-leesclub. Altijd leuk om met andere lezers meningen en ervaringen uit te wisselen. Binnenkort verschijnt op mijn eigen boekenblog waarschijnlijk ook nog wel een blogpost over dit boek.