Labiel door de hel van het leven

Rêve leidt een overbeschermd leven binnen een liefhebbende familie: vader, moeder en jongere broer. Allen aanbidden haar, zij kan enkel goed doen. Dus rookt ze, drinkt ze en gebruikt drugs. Egoïstisch als ze is, drijft ze haar broer, die een karikatuur computerfreak is, in zijn dood. Met haar schuldgevoelens kan ze nergens terecht, ook niet bij haar van de realiteit wegkijkende ouders. Ondertussen bedriegt ze ook nog eens haar beste vriendin met diens vriend. Als blijkt dat die man gewoon seks wou en eigenlijk niks voor haar voelt, krijgt ze een tweede klop.
In haar ellende kiest ze voor de vlucht vooruit en gaat bij het leger. In navolging van de droom van haar broer, vertrekt ze op oorlogsmissie naar Syrië. Bij het leger wordt ze, zoals gebruikelijk, eerst gekraakt en tot op haar grondvesten afgebroken, en dan tot modelsoldaat weer opgebouwd. Ze vind vriendschap bij haar medesoldaten en liefde by haar buddy. Als zij gewond op transport naar Nederland wordt gesteld, sterft haar partner. Dat levert haar weer een schuldcomplex extra op: ze had dat kunnen voorkomen!
Terug in Nederland kan ze zich niet opnieuw aanpassen aan het burgerleven en raakt totaal de pedalen kwijt...

Een hard verhaal met meer dan één boodschap. Toch duurde het tot na vier vijfde van het boek vooraleer ik het als écht kon ervaren, daarvoor was het duidelijk fictie, al beweert de schrijfster in het nawoord dat het op feiten gebaseerd is. Hoewel ik al onmiddellijk een hekel aan de egoïstische en zich in zelfmedelijden wentelende hoofdpersoon had, kon ik het boek toch niet wegleggen. Roanne van Voorst kan schrijven! Zonder drempel leest het boek vlot weg en biedt, naast heel wat momenten om over na te denken, ook heel wat aktiepunten. Dit kan een tegenstelling lijken maar is het niet echt: ik betrapte mezelf regelmatig dat ik, met het boek in de hand, wegdroomde in een eigen verhaallijn. Het is over heel de lijn een dramatisch boek, over iemand die geen grond meer voelt in het leven en nergens de steun kan vinden die ze nodig heeft.
Toch is het intermezzo tijdens de opleiding bij het leger best grappig verteld. De rest van het verhaal is van alle humor gespeend, normaal gezien het zich onafwendbaar voltrekkende noodlot.
Erg lange hoofdstukken verdeeld in korte paragrafen en regelmatig onderbroken door informatieve stukjes (gps aanwijzing, sms, tekst rapmuziek, ...) zorgen voor afwisseling tijdens het lezen.
Al bij al een somber beeld van onze maatschappij op een boeiende manier beschreven.