Wie de reeks als een doorlopend verhaal leest komt nu al in de buurt van 4000 bladzijden

Een mijlpaal in de Kay Scarpetta-serie, nummer 10 al, en er zullen er nog veel meer volgen.
Een overwegend donkere en grijze achtergrond met de titel in bloedrood. Het duurde een tijdje om vast te stellen dat het object dat we in de bovenste helft van de pagina zien een menselijk bovenlichaam is, op de rechterarm gedraaid.
Dat kan natuurlijk elk lijk zijn dat in het mortuarium komt voor een autopsie of zelfs de rug van een levend persoon. Afdoende, maar geen toegevoegde waarde.
Het thrillergedeelte wordt naar achteren geschoven ten gunste van de emotionele en psychologische problemen die Kay, Lucy en Marino ervaren door de dood van Benton en hoe zij daar (niet) mee omgaan.
Een deel van het verhaal speelt zich af in Frankrijk, het grootste deel in en rond Richmond.
Er wordt een nieuwe moordzaak geïntroduceerd en dat gaat gepaard met een heleboel nieuwe personages. Maar het lijkt erop dat Scarpetta een conflict heeft met hen allemaal: vrienden, oude bekenden en nieuwe personages. Waaronder nog eentje met wie ze een (seksuele) relatie zal hebben. Deze conflicten zijn ook alomtegenwoordig voor Lucy en Marino. En dat geldt ook voor de drie onder elkaar.
Zoals gewoonlijk overdrijft Kay het "iedereen wil mij pakken" gevoel en ook zoals gewoonlijk blijkt dit in een bepaalde situatie meer dan terecht. Politieke steun is zeldzaam, de meeste politici, pers, politie en haar medewerkers willen haar huid wel hebben. Zo lijkt en voelt het tenminste, vooral vanwege misverstanden, maar niet voor allemaal. De speciale veiligheidsdienst die hier centraal wordt gezet is Interpol.
Gedachten, paranoia, paniekreacties, doodsgevaar, familieproblemen, vertrouwensproblemen... en een onopgeloste moord - met een lijk dat uit België komt. Niet dat dat heel belangrijk is, alleen voor mij aangezien ik Belg ben.
Te veel focus op de persoonlijke kwesties, niet genoeg op het wetenschappelijk onderzoek en de bevindingen. Enkele technische en medische feiten die niet gemakkelijk te bevatten zijn en misschien een beetje van een te hoog niveau zijn. De spanning wordt toegevoegd door het weerwolf-thema. Hoewel het erg vergezocht lijkt, en niet te geloven, laat het zien dat Cornwell haar medische feiten zeer goed kent.
Niet het beste boek uit de serie, maar meer dan goed genoeg, vooral als je de vorige 9 al hebt gelezen en het je niet kunt veroorloven om er 1 over te slaan.