Adembenemende liefdeskroniek

Karel ten Haaf is een Groningse schrijver en dichter, die inmiddels een flink oeuvre op zijn naam heeft. 'Geen zomer meer' is daarin een hoogtepunt, maar zeker niet het enige.

In deze roman uit 2003 (ondertitel 'kroniek van een liefde') vertelt schrijver Daniël Voorlandt over de liefde van zijn leven. Asherah en haar dochtertje Selene zijn al tien jaar dood, maar nog steeds is het Daniël niet gelukt het relaas van zijn korte maar hevige relatie in een romanvorm te gieten. Nu hij zelf door overmatig drankgebruik niet lang meer te leven heeft, stuurt hij zijn dagboekaantekeningen, enkele brieven en gedichten en het enige hoofdstuk van de geplande roman naar zijn uitgever. Die mag er een mooi boek van maken. ‘Wat op papier staat is alles wat van haar rest. Een monument in woorden – hoop ik’.

Wat volgt is het adembenemende verslag van pakweg een halfjaar vol uitzinnig geluk en verpletterend verdriet. Moet je het vergelijken met een ander boek, dan maar met 'Turks fruit' van Jan Wolkers. Dat is niet toevallig: Daniël vindt dat ‘het beste boek dat ik ooit las’. Maar de vergelijking gaat alleen op voor de liefdesgeschiedenis zelf, want wat de structuur betreft lijkt 'Geen zomer meer' vooral op de lappendeken van 'Max Havelaar' van Multatuli. De kroniek van de liefde wordt steeds onderbroken door bespiegelingen over marxisme, atheïsme en wat al niet meer. En door een continue reeks grappen. Als lezer word je voortdurend heen en weer geslingerd tussen een brok in je keel en een harde lach.

In 'Geen zomer meer' voert Karel ten Haaf zijn spel met de lezer op tot extreme hoogte. Asherah en haar dochtertje gaan in het dagboek van Daniël dood, maar klopt dat wel? Al veel eerder heeft hij immers tegen Asherah gezegd dat hij dat zal laten gebeuren in zijn roman, zodat niemand zal denken dat het over haar gaat. Ook het laatste hoofdstuk lijkt alles op losse schroeven te zetten. Zoals in al het werk van Ten Haaf vragen ook de tekst en illustraties voor en na de eigenlijke roman nadrukkelijk de aandacht. Die tatoeage op de schrijversfoto achterop, kennen we die niet uit het verhaal? En zo is er nog veel meer. Een boek om geen genoeg van te krijgen.