Limburgse roots centraal in roman over het onverwachte

Als Lucas Lels op een New Yorks vliegveld blijft steken door een vulkaanuitbarsting komen de demonen die hij met moeite op afstand houdt hem lastigvallen. Wijlen zijn tirannieke grootvader bijvoorbeeld. En zijn survivor’s syndrome. Hij werd ter wereld gebracht nadat zijn vader en hoogzwangere moeder zich doodreden. En het geestdodende internaat, waaruit hij is gered door zijn oom. Hoe redt Lucas zich hieruit?

Deze oom Louis (zou die naam iets te maken hebben met de grote jazztrompettist?) brengt leven in het verhaal. Hij is degene die Lucas, al stompend in de hartstreek, dwingt keuzes te maken in het leven. (‘Wát ben je? Híer?’). Louis, aan wie hij zoveel te danken heeft en aan wie hij al lang niets meer aan heeft laten horen, is dood. Lucas móet de begrafenis bijwonen, maar hoe komt hij de oceaan over? Alle vliegtuigen – waargebeurd – staan aan de grond: door de reusachtige wolken van vulkanische as in de atmosfeer is vliegen onmogelijk.
Door de aswolk wordt Lucas mentaal volkomen door elkaar gegooid. Niets ligt meer op z’n plek. Verdwaasd door schuldgevoelens stuitert hij op het vliegveld van de ene vluchtige ontmoeting naar de andere. De emoties worden hem teveel. Hoe krijgt hij mentaal weer vaste grond onder de voeten en waar moet hij op teruggrijpen om weer een nieuw levensritme te vinden?

‘Ik wilde een roman schrijven over het onverwachte ’, aldus de auteur. Boesten, die jazzgitaar speelt, is gefascineerd door syncope - wanneer in het ritme een of meer tonen niet op de tel of puls vallen (luister maar ’s naar Round the corner van Creedence Clearwater revival).
Grond onderzoekt wat geboortegrond voor je betekent. Voor Limburgers – Boesten komt daar zelf vandaan - is die belangrijk. Zowel in negatieve zin, gepersonifieerd door de bekrompen opa, als in positieve: de hartelijke oom Louis. Én je hebt altijd een plek om naar terug te gaan. Reddende engel Patricia roept op een gegeven moment, als hij oom Louis’ goede bedoelingen eindelijk heeft herontdekt, zelfs letterlijk terug naar Limburg: ‘Dit is je grónd’. Net zoals het zinkviooltje alleen in Zuid-Limburg gedijt, hoort Lucas meer thuis in dat glooiende landschap dan hij beseft.
Een kleine gebeurtenis kan een zorgvuldig geregisseerd leven omver duwen, maar er kan uit zoiets ook iets goeds uit die chaos voortkomen, lijkt de auteur te willen zeggen. Leidt in Tom Wolfes Bonfire of the vanities een enkel moment van onoplettendheid op de snelweg tot de totale ondergang van een beursman, zo cynisch is Boesten niet. Lucas ontdekt dat hij liefde te geven heeft. ‘Ik zal wakker zijn en aan je denken, bij je zijn, voel me maar, voel mijn hand in de jouwe.’ Fijn. Ik vond zelf niet helemaal de diepgang die ik verwachtte – maar misschien ben ik ook meer onthecht dan de gemiddelde lezer. Blijft dat het gegeven interessant is en de angst voor zelfreflectie die Boesten beschrijft universeel.