Suikerzoete operette met een twist

Bijna 100 bladzijden kabbelt het verhaal over Milena, die met haar lekkere ijsjes steeds meer losmaakt in een rocker die iets te veel op Mick Jagger lijkt, zo'n beetje door. Maar dan. 

"Naar dat verdomde medisch centrum te moeten. Dat brengt haar op het vooruitzicht de hele zomer niet te kunnen werken terwijl de klanten zich voor haar toonbank verdringen."

Milena heeft de mannen afgezworen en is bezig een kind te krijgen met ene Viviane, zo blijkt. Biseksualiteit, daar lees je niet zo vaak over in een romantisch verhaal. Wel weer vreemd is dat in de De Carlowereld zwangere vrouwen niet in ijssalons mogen werken. Maar goed. Milena raakt de dominante Viviane steeds meer beu, en stort zich op de ijsmakerij. De ontmoetingen met rockzanger Nick inspireren haar tot nieuwe smaken. Nick zelf voelt dingen bij de middenstandster die hij bij de regelzuchtige Aileen, zijn aanstaande, nooit ervaren heeft. Dan beleven Nick en Milena een intieme openbaring in een hutje het bos... Het vervolg is voorspelbaar. Milena heeft in elk geval het vertrouwen in De Man weer helemaal terug, laat dat duidelijk zijn.

Hoe gefantaseerd ook, in een verhaal moet je kunnen meegaan. Zoals Marco Borsato (die wel wat weet van de Italiaanse cultuur) altijd riep bij die talentenjacht: 'zo goed gezongen, ik gelóóf je.' Maar hoe waarschijnlijk is het dat een Mick Jagger zijn voorgenomen huwelijk met Jerry Hall afzegt vanwege een notenijsje? Hoe kan het dat Milena's opvallend gele Kangoo tot twee keer toe door de beveiliging wordt doorgelaten terwijl die niets bij Nicks landhuis te zoeken heeft? En dan zijn er nog de ongelukken met auto's, zo vaak dat het gaat opvallen: Milena raakt aan het begin van het boek al van de weg af, Viviane stuurt haar Peugeootje bijna onder een vrachtwagen en even later rijdt Nick zich bijna te pletter in zijn luxe auto. Je gaat zoeken naar een betekenis, maar die lijkt er niet te zijn.

Aan de andere kant: dit is het land van de opera. Als je het over een genre hebt dat van de onwaarschijnlijke liefdesverhalen aan elkaar hangt, is het dat wel. Echt lekker ijs is natuurlijk de trots van Italië. Daarmee bij arrogante bovenbuurman Frankrijk succes hebben doet Italiaanse harten daar natuurlijk sneller kloppen. Verder zijn ze daar in het zuiden op een bijna kinderlijke manier dol op bekendheden. Aan hen worden bijna mystieke eigenschappen toegekend- denk aan het onverwoestbare geloof van Italianen in blaaskaak Berlusconi. De karikatuur van de Stoneszanger (aangekondigd met een lollig bedoeld 'de hoofdpersoon lijkt nadrukkelijk niet op Mick') is dan ook typisch Italiaans. Pas echt ergerlijk wordt het met de bijfiguren: de domme golddigger, de alcoholistische rockgitarist, de eendimensionale ijssalonassistente.

Andrea De Carlo (1952) groeide op in Milaan, regisseerde tv-programma's en publiceerde een hele reeks romans. Onderwerp is nogal 's het genoegen van het natuurlijke leven versus de stadse hel. In het moment, zijn meest succesvolle werk, is zo'n boek. Een liefdesgeschiedenis over een ongelukkig samenwonende man die van zijn paard valt, daardoor met een suïcidale vrouw kennismaakt en een nieuwe toekomst tegemoetgaat, alleen niet met haar maar met haar zus. Zoete verhalen met een twist zijn kennelijk De Carlo's vaste formule. 'Onbegrijpelijk' noemde biblionrecensent L.B. van Mastrigt de beelden die De Carlo in dit boek probeert te schetsen. 

Dat 'roman' op de omslag wijst op de pretentie dat dit literatuur is.  Als het als feelgoodroman zou worden gepresenteerd zou het boek misschien drie sterren waard zijn, maar zelfs dan kan je beter gekruid werk met geloofwaardige personages van Marie Force (Gansett Island) pakken.