Een onmogelijke vriendschap valt uiteen

Langzaam zie je twee vrienden uit elkaar groeien in deze op zich niet heel schokkende correspondentie. Dat die twee vrienden tijdens de briefwisseling uitgroeien van armlastige zolderkamerbewoners tot gevierde schrijvers, maakt 't dan wel weer interessant.
Beiden beginnen na de oorlog letterlijk met niets: hun werk wordt niet gewaardeerd, ze hebben geen geld, knokken om een paar centen met uitgevers ze wonen in bij schoonouders of op halve etages. Ze maken gezamenlijke uitstapjes, al of niet met hun echtgenotes erbij.
Maar dan komt het succes. Vooral Reve praat laatdunkend over Hermans in de media en begint steeds meer megalomaan te doen. Hij verlaat zijn echtgenote, denkt dat hij Engels kan schrijven en fantaseert erop los. Hermans wordt steeds nuchterder en afstandelijker, geniet van het gezinsleven met vrouw en zoon Ruprecht.
"Waarom hoor ik niets van je, Wim?" "Ik heb geleerd afstand te houden van mensen die ik begrijp. Die kunnen gevaarlijk zijn." Reve doet of hij er niks van begrijpt en blijft maar amicale brieven sturen. Die van Hermans worden, als hij al antwoord geeft, steeds korter. "Ik zou je willen vragen in de media niet zo negatief te spreken over mijn werk."