Wat het verleden verborgen houdt.

Vijf jonge mensen besluiten in 1980 om een jaar in een oud, verlaten huisje aan een meer te gaan wonen om te gaan leven van het land. In het begin gaat het goed, het is zomer maar langzamerhand tijdens de winter blijkt dat het niet gemakkelijk is om op die manier te leven. Freya, de zus van Kat, een van de vrouwen, komt erbij en dan begint vriendschap barsten te vertonen. Na een vreselijk ongeluk wordt besloten weg te gaan

Dertig jaar later krijgt Lila een sleutel toegestuurd van een huisje, dat aan een meer ligt. Ze besluit er naar toe te gaan omdat haar huwelijk in een slechte fase verkeerd. Ze is interieur architect en besluit het huisje op te knappen om het eventueel te verkopen. Wie haar de sleutel heeft toegestuurd, weet ze niet en ook haar moeder kan haar dat niet vertellen.
Het is er eenzaam en koud, Tom haar man wil haar terug in Londen hebben maar Lila voelt dat het werken aan het huis haar zal helpen uit haar depressie te komen.
Ze krijgt hulp van William, een oudere man, die met zijn moeder, die alzheimer heeft, samenwoont. Tom is jaloers op hun relatie.

Dit verhaal wordt verteld vanuit twee verschillende perspectieven en speelt zich af in twee verschillende periodes in de tijd. De hoofdstukken worden afwisselend vanuit het perspectief van Kat en van Lila verteld.
Het duurt lang voordat er een tipje van de sluier wordt opgetild maar zelfs dat schijnt niet de hele waarheid te zijn. Het einde van het boek is aan de ene kant te verwachten en aan de andere kant is het heel verrassend.
De schrijfstijl is boeiend en sober waardoor het boek moeilijk weg te leggen is.