Thuiskomen bij Kinsey Millhone.

Sue Grafton is geboren in 1940 en heeft Engelse literatuur gestudeerd. Ze heeft in 1960 twee romans geschreven, die niet zo succesvol zijn geweest. Daarna heeft ze zich samen met haar echtgenoot bezig gehouden met het schrijven van t.v. scripts.
In 1982 verscheen haar eerste thriller: de A. van Alibi en bijna elk jaar is er een volgende aflevering van de Alfabetboeken verschenen.

Nu is ze aangekomen bij deel 24: de letter X dus heeft ze nog 2 te gaan. De schrijfster is gebleven in de jaren 80/90 van de vorige eeuw waarin internet en computers nog niet voor individuen een rol speelt.
Kinsey Millhone maakt gebruik van een telefoonboek als ze telefoonnummer moet opzoeken, gebruikt een stratenboek om een route uit te stippelen en schrijft haar verslagen en overeenkomsten op een Corona-schrijfmachine. Je kan zeggen dat Sue Grafton consequent is in de verhalen over Kinsey Millhone. Voor ouderen is het een bekend verleden, jongeren zullen het zich niet kunnen het zich niet voorstellen

In dit boek zijn er drie verhaallijnen, die naast elkaar lopen: er is een zaak van een vrouw, die Kinsey onder valse voorwendselen een gedetineerde, die net vrij is, laat opsporen. Er is de zaak van een overleden oud-collega, waarvan zij de papieren moet uitzoeken en ontdekt dat hij een papier met cijfers verborgen hield. Daarbij speelt nog dat haar buurman: Henry opgelicht wordt door nieuwe buren.

Die verhaallijnen maken het moeilijk om in het verhaal te komen, er zijn geen overgangen van het ene verhaal naar het andere. In het boek speelt dit alles ook tegelijkertijd maar ik vind het ingewikkeld.

Het belangrijkste verhaal is het verhaal van een oud-collega detective, waarvan de weduwe haar hulp vraagt bij belastingpapieren en dat houdt in dat Kinsey in een doos met papieren moet zoeken naar de werkzaamheden waar de belastingdienst nieuwsgierig naar is. Ze vindt een opgevouwen papier waarop allerlei cijfers staan, die ze met behulp van haar buurman Henry ontcijferd. Kinsey heeft een negatieve menig over haar oud-collega en als ontdekt dat de cijfers staan voor vrouwennamen denkt ze dat haar mening bevestigd wordt. Helaas voor haar is dat niet het geval. Het is totaal anders dan dat zij denkt dat het is.

Omdat er tegelijk de andere verhaallijnen spelen is het moeilijk om alles goed te volgen en te onthouden. Ik ging ervan uit, dat de verhaallijnen op een gegeven moment bij elkaar zouden komen maar dat is niet het geval. Elke zaak wordt op zijn eigen manier opgelost en aan het eind zijn er geen losse eindjes meer.

Ik kon er moeilijk inkomen en had het idee om het boek weg te leggen. Gelukkig heb ik dat niet gedaan want op een gegeven moment had ik door dat het drie totaal losse situaties waren, die toevallig op hetzelfde moment speelde en dat Kinsey er op dat moment mee te handelen had. Vanaf dat moment begon het mij te boeien hoewel ik door de vele personen soms moeite had om de namen en de situaties uit elkaar te houden.

Een boek van Sue Grafton lezen, wil zeggen, dat er een aantal zaken in elk boek terugkomen: haar altijd actieve bejaarde buurman, zijn broer en vrouw Rosie, die op een eigengereide manier haar eetcafé beheert. Het voelt een beetje als thuiskomen als je weer een boek van haar leest. Je herkent de gewoontes en haar karakter verandert niet erg veel. Hoewel in dit verhaal is Kinsey meer proactief in het sturen van het gedrag van mensen. Dat in tegenstelling tot eerdere verhalen waarin ze veel meer terughoudender is.

Wat mooi uitgewerkt wordt is; haar overleden oud-collega waar ze een negatieve indruk van heeft en waarin ze in de loop van het verhaal moet toegeven dat zij daarin mis is. Hoewel het haar tot op het laatst veel moeite kost.

Hoewel het “thuiskomen” voelt bij Grafton heeft ze deze keer een wat andere aanpak gekozen, die na even in het eerste deel doorbijten, weer een goed verhaal en plot heeft.