Helaas ...

Markus Zusac heeft naam gemaakt met de bestseller De boekendief. De voor mij onbekende auteur krijgt mooie beschrijvingen over zijn nieuwe werk De bruggenbouwer. Uitgelezen kans om kennis te maken met deze auteur. Het verhaal dat in grote lijnen op de achterflap staat is uitnodigend.
Hij krijgt als commentaar mee ‘Geschreven in een krachtige, vindingrijke stijl – van binnen naar buiten en van achteren naar voren. Ook ‘stervensmooi’ krijgt Zusak als predicaat op de achterflap mee.
Veelbelovend begin ik aan De bruggenbouwer. De eerste honderd bladzijden is een worsteling. De schrijfstijl van Zusak stelt je concentratievermogen danig op de proef. Voortdurend vraag je je af waar Zusac het over heeft en over wie of wat het gaat. Het aantal namen en bijnamen is verwarrend. Die verwarring versterkt Zusak doordat hij fragmenten vertelt die aan het einde van de alinea of bladzijde helder worden. Van achter naar voren dus. Lastig lezen! Misschien valt deze schrijfstijl onder hoogstaande literatuur, maar moet je als lezer constant puzzeltjes oplossen? Het noodzaakt telkens tot het herlezen van passages. Drie stappen vooruit twee stappen achteruit. Een struggle voor de lezer die niet gewend is aan dergelijke literatuur.
Na honderd bladzijden keert het boek zich tegen mij, na bladzijde honderdtweeëntwintig sla ik het definitief dicht. Zeer tegen mijn principes in gaan de laatste vierhonderdnegenveertig bladzijden ongelezen de boekenkast in. Helaas.