Lucinda Riley is inmiddels niet meer weg te denken uit de Nederlandse boekenlijsten. Haar De zeven zussen-serie heeft enorm veel fans. Maar voor de serie er was, schreef Riley al standalone boeken welke nu door het succes van de serie (opnieuw) worden uitgegeven.

Het boek De Vlinderkamer lag als manuscript al langere tijd in de kast en werd door Riley grondig herschreven na de afronding van Maan om 'even met wat anders bezig te zijn'. Een standalone met een familieverhaal over goed bewaarde geheimen en zowel oude als nieuwe liefdes.

De vlinderkamer

Het leven van Posy Montague staat in het teken van de natuur: als kind ving ze vlinders met haar vader, ze was de eerste vrouwelijke student plantkunde aan Cambridge en tegenwoordig is ze altijd te vinden in haar prachtige tuin. Maar het bijbehorende familielandhuis raakt in verval, en Posy moet de pijnlijke beslissing nemen het landgoed te verkopen. Dan keert Posy’s eerste liefde, Freddie, terug in haar leven. Vijftig jaar geleden brak hij haar hart, maar nu zoekt hij weer contact. Welk geheim draagt hij met zich mee? En wat heeft het statige landgoed van Posy’s familie daarmee te maken?

De Vlinderkamer recensie Sanne & The Butterflyroom recensie Helma

Het samen lezen

Voor een buddy read is het handig als je het boek tegelijkertijd leest en ongeveer op hetzelfde moment afrondt. Het liep bij ons weer net even anders. Marieke was al begonnen, maar was na een paar hoofdstukken blijven haken en het boek bleef liggen. Sanne kreeg het boek daarna als recensieboek en las het achter elkaar uit. Marieke probeerde bij te blijven, maar las het pas veel later uit. Vervolgens bleef de blog liggen en was deze buddy read gedoemd om nooit te verschijnen. Maar als een rups die een cocon wordt en pas later een vlinder, kwam ook deze blog wat later alsnog af.

Waarom wilden we De Vlinderkamer lezen?

Marieke:
Ik ben een fan van de boeken van Lucinda Riley. Hoewel ik niet gelijk overtuigd was na het eerste deel van De zeven zussen, was ik dat wel na deel 2 Storm. Van de standalone boeken vond ik De lavendeltuin werkelijk prachtig. Ik las tot diep in de nacht terwijl ik normaal altijd in slaap val om 11 uur. Ik heb een strak afgestelde biologische klok. Maar vanaf De lavendeltuin besloot ik al haar boeken te gaan lezen. De vlinderkamer sprak mij op de titel alleen al erg aan, vlinders waren een thema bij ons trouwen (-_-).

Sanne:
In tegenstelling tot Marieke, was ik na het lezen van De zeven zussen, het eerste deel uit de serie, wel gelijk verkocht. Het tweede deel vond ik ook wel mooi, maar het derde deel Schaduw weer wat minder. Het duurde een tijd voor ik verder ging met de serie, maar deed dat uiteindelijk wel, afgewisseld met de standalones die van Riley verschenen. Het mooist vond ik De nachtroos en Terug naar Wharton park (later heruitgegeven als De orchideeëntuin). En ondanks dat er soms een boek tussen zit dat ik wat minder vond, betekende dat in het geval van Riley wel dat een 'minder' boek nog steeds 3,5 ster kreeg. Dikke prima dus! En ik ben dan ook echt fan van haar. De schrijfstijl in combinatie met de geschiedenis en raadsels, ik hou ervan. Elk boek dat van haar verschijnt gaat dus gelijk op mijn WIL, daar hoef ik niet eens over na te denken.

Hoe ging het met lezen?

Marieke:
In het intro stond het al, ik kwam moeilijk in het verhaal. Het is een familieverhaal en daar houd ik normaal wel van, maar ik moest toch erg wennen aan dit boek. Regelmatig kwam bij mij de vergelijking op met Maeve Binchy en Rosamunde Pilcher, beide schrijfsters van complexe familieverwikkelingen. Daar schiet ik gewoonlijk doorheen, maar met De vlinderkamer kreeg ik maar geen match. Pas op de helft zat ik in het verhaal en las ik het achter elkaar uit.

Sanne:
En daar kan ik me dan wel vinden in de mening van Marieke: ook bij mij kostte het de nodige moeite voordat ik in het verhaal was. Het was dat ik het boek "moest" lezen om het voor Hebban te kunnen bespreken, maar wellicht dat ik het anders even had weggelegd om het later weer eens te proberen. Ik kan dus begrijpen dat het bij Marieke even duurde voor ze het uit had. 

Twee tijdlijnen

Marieke: 
Als er een nieuw boek komt met twee tijdlijnen, een in het heden en een in het verleden, dan kan je mij er (bijna) voor wakker maken. Ik vind dat heerlijk. Lucinda Riley heeft zich daarin als geen ander gespecialiseerd. In De zeven zussen serie zit de kracht dan ook vaak in de historische verhaallijn. Compleet nieuwe personages worden daar geïntroduceerd en eigenlijk lees je zo twee boeken tegelijk, die op het einde samenkomen. 
Dat is in dit boek anders. De tweede verhaallijn in het verleden gaat over de jeugd van Posy, de hoofdrolspeelster in het heden. En dat is dan toch een heel andere leeservaring dan bij haar andere boeken.

Sanne:
Wie mijn recensie wellicht al heeft gelezen zal mijn mening in die van Marieke herkennen. Ik ben dol op Riley haar boeken, juist omdat ze me meeneemt naar andere oorden en tijden, me wat weet te leren over een voor mij onbekend stukje geschiedenis. Hoewel ook dit boek twee tijdlijnen bevat, verlaten we noch het land, noch komen we iets over de geschiedenis te weten, behalve dan die van Posy. En hoewel er genoeg geheimen waren waar ik benieuwd naar was tijdens het lezen, was ik ook wel een beetje teleurgesteld. Ik had een andere verwachting van tevoren.

Personages

Marieke:
Ja die waren toch wel allemaal interessant en goed uitgewerkt. Posy is erg lief en begaan met haar kinderen, maar ze is wel wat naïef. Sam, de hopeloze zoon en zijn sterke vrouw Amy, tweede zoon Nick die na jaren in Australië te hebben gewoond en gewerkt en weer terugkomt. En dan ook nog een hele serie bijpersonages. Het bracht veel afwisseling in het verhaal en veel verwikkelingen en misverstanden ook. Een echte familiegeschiedenis.

Sanne:
Genoeg personages te vinden in De vlinderkamer. Wat dat betreft was het boek nergens saai! Te meer ook omdat alle personages hun geheimen en problemen hebben. Stuk voor stuk gevangen in hun leven, niet wetende hoe veranderingen aan te brengen. Eigenlijk net als de vlinders die Posy als klein meisje ving en die werden bewaard in de vlinderkamer.
Hoewel Riley inderdaad alle personages goed uit heeft gewerkt, vond ik de conversaties tussen hen minder prettig. Veel gesprekken werden afgekapt, zoals het Engelsen wellicht betaamd wilden ze niet over hun gevoelens praten en werd er vaak drank gebruikt om iets weg te drinken, te vergeten of te vieren. Dat ging me gaandeweg het verhaal tegenstaan.

Conclusie

Marieke:
Na een moeizame start heb ik het tweede deel met veel plezier gelezen. Maar het is niet mijn favoriet. Als je een boek van Lucinda Riley oppakt, dan heb je toch een bepaalde verwachting en wanneer dat anders blijkt uit te pakken is dat even schakelen. De Vlinderkamer is zeker een mooie roman, maar niet Riley's beste. Van mij krijgt het 3 sterren.

Sanne:
De vlinderkamer was niet onverdienstelijk. Ik was een aantal uren vertrokken van mijn wereld en verzeild geraakt in de problemen van een ander. Met fijne personages en de prettige schrijfstijl van Lucinda Riley was het boek toch ineens snel uit, ook al ging dat in het begin wat moeizaam. Net als Marieke vind ik dit ook zeker niet Riley's beste boek en geef ik het 3 sterren.

Wat is jouw favoriete boek van Lucinda Riley?