DE AUTEUR

Na drie jaar werkzaam te zijn geweest in de reclamewereld als copywriter, en acht jaar als on-screen presentator, verlegde Jemimah Wei (1992) haar focus naar literaire projecten. Zij werd veelvuldig onderscheiden voor haar korte verhalen en haar promotiewerk voor vrouwelijke literatuur. In de tussentijd werkte ze ook aan een eigen roman. Bijna tien jaar had ze daarvoor nodig, maar nu is haar debuut eindelijk verschenen. The Original Daughter is een verhaal over de vorming en ontvlechting van familiebanden en werd naar het Nederlands vertaald door Dirk-Jan Arensman als De tweede dochter.

HET BOEK

De achtjarige Genevieve Yang is enig kind, wanneer ze plots haar plaats in het gezin moet delen met de iets jongere Arin. Aanvankelijk is ze op haar hoede voor deze indringer, maar al snel zijn de meisjes onafscheidelijk. Ze groeien op en proberen volwassen te worden in een stad waar de dwingende eis om te presteren voortdurend offers vraagt. Hoe de zussen hier afzonderlijk mee omgaan zal bepalend blijken voor hun beider levens, én dat van hun overige familieleden.

DE LEESCLUB

Al direct na verschijning in de VS werd de roman een Good Morning America Book Club Pick, een New York Times Editors' Pick en een #1 Straits Times Bestseller. “Wei schrijft met een volwassenheid die niet past bij het feit dat dit haar debuutroman is”, deed The New York Times er nog een schepje bovenop. Met zoveel lof word je nieuwsgierig genoeg om in te schrijven voor een Leesclub met dit boek dat vlak voor de zomer door uitgever Meridiaan in vertaling werd uitgebracht. Vijftien lezers ontvingen een exemplaar om met elkaar te lezen en te bespreken. Zouden wij ons kunnen vinden in alle lof die het boek krijgt? Of zijn we een andere mening toegedaan?

DE DISCUSSIE

Ook als je al weet hoe de cover eruitziet, het uitpakken van het boek zorgt altijd voor een aangename verrassing.

'Een heel prettig boek, ligt lekker in hand en je kan het qua formaat prima meenemen. Prima lettertype en gewoon fijn papier, niet van die dunne velletjes.' - Jolanda

Ook over de cover, die met binnenflappen aan voor- en achterzijde extra stevigheid heeft gekregen, zijn we enthousiast. De afbeelding vertelt een eigen verhaal en maakt nieuwgierig.

'Het eerste wat me altijd aantrekt in een cover is de afbeelding. Ze zeggen wel eens dat je het boek niet moet beoordelen op zijn kaft. Metaforisch ben ik daar helemaal mee eens, maar als het gaat om boeken wil het oog ook wat.' - Atik

'Er staan twee identieke meisjes op, die verweven zijn met mekaar, maar toch ook het omgekeerde zijn ten opzichte van elkaar. Heel mooie cover, eenvoudig in zijn opmaak, maar springt er wel uit.' - Stefanie

Wat ook meteen opvalt, is de vertaling van de titel. Waar de oorspronkelijke titel verwijst naar Genevieve, lijkt de Nederlandse titel te verwijzen naar Arin, de aangenomen dochter. Of een titel in vertaling mag afwijken van het origineel, daarover lopen de meningen behoorlijk uiteen:

'Soms loopt de letterlijk vertaalde titel in het Nederlands niet echt lekker dan kan je wat mij betreft er gewoon van afwijken. Maar het mag natuurlijk niet gaan schuren.' - Nel

'Eigenlijk niet. Een auteur heeft bewust voor een titel gekozen; daar zit vaak ook een hele filosofie achter. Door dit in de vertaling te wijzigen, kan dit verloren gaan. Echter durf ik ook toe te geven dat ik 'in vertaling veranderde titels' soms wel beter gevonden vind. Dat zal hier dus nog moeten blijken na het lezen van het boek.' - Laura

Maar een alternatieve titel bedenken die dichter bij het origineel blijft is moeilijk wanneer je amper met lezen bent begonnen. We besluiten er aan het einde van de discusie nog eens naar te kijken. Want het belangrijkste van een boek is uiteindelijk niet de buitenkant, maar wat er tussen het omslag zit. 
De opbouw staat als een huis met een proloog die meteen duidelijk maakt wat er aan de hand is. Zodat je als lezer nog maar twee vragen hebt. Wat is er gebeurd? En komt het nog goed? Dus laten we ons gewillig opsluiten in het hoofd van het centrale personage Genevieve, voor één grote flashback, vanaf het moment dat Arin in haar leven komt. Dat is niet altijd even prettig, maar de auteur weet onze aandacht goed vast te houden met een vlotte, beeldende schrijfstijl, die bij vlagen poëtisch is maar ondanks dat heel toegankelijk blijft. Het gebruik van Aziatische woorden en begrippen draagt bij aan het gevoel van authenticiteit.

'Ze heeft een vlotte schrijfstijl, en weet de zinnen mooi op te bouwen, heel beeldend. Zoals Genevieve vertelt hoe zij en Arin dingen doen en bij hun moeder langs gaan en bij de tantes in de smaak vallen, alsof je haar schaduw bent.' - Francis

Wanneer we verder in het verhaal komen, zien we dat de schrijfstijl wat begint te zwabberen. Alsof de auteur nog zoekt naar haar eigen stijl, of dat we naar een ontwikkeling zitten kijken die zich ongetwijfeld heeft voltrokken in de bijna tienjarige schrijftijd van deze roman. Soms schiet het wat te ver door en is het door de vele bijvoeglijke naamwoorden en bloemrijk woordgebruik even zoeken naar de essentie van zo’n zin:

'We kochten veelbelovende bekertjes koffie bij een ceruleumblauwe foodtruck en streken neer op een leeg stukje warm zand, vernipten de dag terwijl we toekeken hoe overprikkelde honden zich verloren in de fantasiewereld van stuifwater'. (De tweede dochter, blz 338)

In tegenstelling tot de wat zoekende schrijfstijl, houdt de auteur haar personages wel uitstekend onder controle. Door te vertellen vanuit het enkele perspectief, dat van Genevieve, krijgen we weliswaar een gekleurd beeld, maar leren we haar en haar omgeving ook goed kennen.

'De kracht van dit boek is juist dat het vanuit één perspectief wordt verteld, de hele emotionele gesteldheid van Gen gedurende haar jeugd en latere jaren, is waar het boek met name over gaat.' - Keesje_en_Fleur

Door de ogen van Genevieve maken we de komst van de kleine Arin mee en zien we hoe de verschillende personages daarmee omgaan. Door onze westerse bril een gebeurtenis waar wij ietwat vreemd tegenaan kijken, maar die in Aziatische culturen heel gewoon is.

'Voor mij was het gedrag van de vader van Arin het meest opvallende. Hij had geen emotie, alsof hij een DHL-bezorger was en een pakketje afleverde.' Gita

Juist omdat Jemimah Wei is opgegroeid in deze Aziatische cultuur, weet zij de setting in Singapore bijzonder goed neer te zetten. Van de gedetailleerde beschrijving van van de krappe flat waar de familie Yang woont, via het void deck waar de tantes de laatste roddels uitwisselen, tot aan de eetstalletjes waarvan de geurbeschrijvingen bijna tastbaar zijn. De tweede locatie, Christchurch in Nieuw-Zeeland, komt minder goed uit de verf, maar door handig gebruik te maken van tegenstellingen krijgen we wel het gevoel mee dat Genevieve gehad moet hebben.

'De verschillen tussen Singapore en Christchurch worden het duidelijkst als Gen net in Christchurch is en een soort cultuurshock ervaart. Ze vergelijkt Christchurch met de hof van Eden en Singapore met een betonnen jungle. Ze verwondert zich over de lage rijtjeswoningen in Christchurch en de tuinen met tuinhekjes, de eerste koe en de loslopende konijnen. In Christchurch gebeurt niet veel, terwijl Singapore juist bruisend is.' - Marjanne

'Wat ik prachtig beschreven vind is dat de blik van Genevieve op de stad Christchurch verandert nadat ze het telefoontje van Arin heeft gekregen [...].De jaloezie die Genevieve voelt [...] vergiftigt haar gedachten en verandert haar stralende blik op Christchurch. Ze noemt het nu een kapotte stad met gaten en scheuren in de weg.' - Johanna

Jaloezie is slechts één van de vele thema’s die we terugvinden vinden in het verhaal. De lange lijst wordt aangevoerd door ‘familie’:

'Het belangrijkste thema is familie. De onderlinge relaties en familiebanden worden mooi uitgewerkt. Het laat zien dat familie enerzijds fijn is en een toevluchtsoord biedt en anderzijds ook benauwend kan zijn.' - Ada

'Het boek heeft zoveel thema's. Voor mij springt de enorme prestatiedruk waarop je als mens wordt beoordeeld, er wel uit. Terwijl de mens zoveel meer is, maar daar is weinig tot geen ruimte voor. Dit bemoeilijkt de zoektocht van de mens naar wie hij/zij is. De worsteling van Gen, haar zoektocht en haar eenzaamheid worden treffend beschreven.' - Gita

Zoeken naar een eigen identiteit, het is iets waar het hoofdpersonage door het hele verhaal mee bezig is. Zoeken naar wie je bent, het volwassen worden valt niet altijd mee, zeker niet wanneer je een meisje van acht bent en wordt geacht je te voegen naar wat er van je wordt verwacht. Dat je daar opstandig van wordt, is nog te begrijpen, maar de pindakaaspot met de as van opa omkiepen boven de toiletpot om daarna demonstratief de as door te spoelen, vonden we shockerend om te lezen.
Zo waren er meer scènes die ons raakten, zoals de slotscène, wanneer Genevieve na de dood van haar moeder alleen terugkeert naar het appartement en door de spullen uit hun kindertijd gaat.

'Het voelde zo triest, dat ze haar leven tot nu toe had besteed aan het hardnekkig proberen om niet te voldoen aan de eisen van de maatschappij, de familie etc. om dan alleen achter te blijven.' - Keesje_en_Fleur

Behalve dat de scènes ons soms diep konden raken, viel er nog iets op. De tweede dochter is in alle opzichten een vrouwenroman. Geschreven door een vrouw, over vrouwen die zich staande proberen te houden in een maatschappij waarin het belangrijk is dat aan de hoge verwachtingen wordt voldaan.

'De roman draait bijna volledig om vrouwen; moeders, dochters, zussen en laat zien hoe verschillend zij omgaan met verwachtingen, loyaliteit en identiteit. Wat bijzonder is: de mannen spelen nauwelijks een centrale rol. Ze zijn er, maar eerder op de achtergrond. Daardoor kreeg ik als lezer een diepgaand, genuanceerd beeld van vrouw-zijn in een moderne Aziatische context.' - Laura

Het is ook precies die Aziatische context die het ondenkbaar maakt dat een verhaal als dit zich daarbuiten af zou kunnen spelen. De Westerse cultuur kent niet de onverbiddelijke druk om te slagen in het leven tot elke prijs en het gevoel van schaamte en falen wanneer het niveau van perfectie niet haalbaar blijkt. Het droppen van een kind in een andere familie om slagingskansen in het leven te vergroten, kan hier helemaal niet. En jezelf met alle emoties en onzekerheden verstoppen achter een masker van perfectie hoeft hier niet. In ons leesclubboek vallen alle componenten voor een goed verhaal precies op de juiste plek samen. En misschien is dat wel de reden dat het zoveel lof krijgt. 
Zijn onze verwachtingen dan ook uitgekomen?

'Ik had een struggle in een familie verwacht, na het lezen van de flap. Dit kwam uiteraard uit. Wat ik niet had verwacht was dat het boek zo goed en mooi geschreven was. Ik moest er eerst wel een klein beetje inkomen, maar ben door het verhaal 'gegrepen'. Ik kan hier stiekem al verklappen, dat dit het beste boek is, wat ik gelezen heb in 2025.' - Laura19907

'Ik vond het soms echt voelen als een verplichting om het boek uit te lezen. Dat heb ik niet echt vaak. Het is overigens ook geen slecht boek, zeker niet voor een debuut. Maar gewoon niet voor mij denk ik.' - Willeke

'Ik vond het een fantastisch boek om te lezen: de schrijfstijl, de gelaagdheid door de vele thema''s die in het boek verweven zijn spraken mij zeer aan.' - Johanna

En wanneer we nog even terugkijken naar de titel kunnen we constateren dat de vertaling eigenlijk een extra lading aan het origineel heeft toegevoegd, die we als een rode draad door het verhaal hebben zien lopen:

'Eerst is Arin de tweede dochter, later lijkt het of Gen zich de tweede dochter voelt.' - Karin

Om een dergelijk complex en cultuurgerelateerd verhaal met zoveel thema’s samen te vatten in maximaal tien woorden, lijkt een onmogelijke taak. Het lukt dan ook niet iedereen in één keer.

• Mooie debuutroman over complexe familiebanden. (Ada)
• Bloemrijke fictie over thema’s als familie, rouw, competitie in Aziatische cultuur. (Keesje_en_Fleur)
• Een Singaporese familie die je aandacht opeist en niet weer loslaat (Laura19907))
• Gelaagde familieroman waar rivaliteit, prestatiedrang en zusterliefde de boventoon voeren. (Stefanie)
• Intrigerend verhaal over gecompliceerde relatie tussen twee ‘zussen’ in Singapore. (Marjanne)
• C omplexe roman over familiebanden en opgroeien binnen de Aziatische cultuur. (Jolanda)
• Twee vrouwen die ondanks alles toch veel om elkaar geven. (Nel)
• Onderlinge familiebanden, jaloezie en de presentatiedruk van de Aziatische cultuur. (Francis)
• Familiebanden, prestatiedruk en schaamte bepalen levens van vrouwen in Singapore. (Ronny)
• Indringend familieportret over identiteit, verwachtingen en culturele erfenis. (Laura)
• Een verhaal over familieverhoudingen, prestatiedrang/dwang, liefde en jaloezie. (Karin).
• Een rauw verhaal over familiedrama’s, prestatiedrang, jaloezie en emotionele instabiliteit. (Willeke)
• Liefdevol , schrijnend en gelaagd boek over twee zussen in Singapore. (Johanna)
• Een boek die je een spiegel voorhoudt. (Gita)
• Zussen, rivaliteit, prestatiedruk, familie epos - rauw, herkenbaar en ontroerend. (Atik)

DE WAARDERING

Of alle lof die het boek al kreeg toegezwaaid nu terecht is is of niet, de leesclubdeelnemers waren na afloop behoorlijk onder de indruk:

'De tweede dochter is een indrukwekkend debuut en maakt nieuwsgierig naar meer boeken van Jemimah Wei.' - Ada

'Het boek is een aanrader voor lezers die meer willen weten over Singapore of die zich herkennen in de soms liefdevolle en soms moeizame relatie tussen zussen onderling en tussen moeders en dochters.' - Marjanne

'Een verhaal dat blijft resoneren – over zussenliefde, prestatiedruk en het verlangen naar eigenheid in een metropool waar verwachtingen hoger zijn dan de skyline.' - Atik

Unaniem was onze waardering niet, al scheelt het niet veel: 2 x 3 sterren, 10 x 4 sterren en 2 x 5 sterren. Met een gemiddelde van precies vier sterren en veertien afrondende recensies sluiten we deze Leesclub af. Een leerrijke, soms schokkende ervaring met een cultuur die zo anders is dan de onze, maar waar familiebanden ook in onze Westerse wereld soms zo herkenbaar blijken te zijn.

Ronny van Erp, 4 augustus 2025