In het café hebben we het er al over gehad, maar toch stel ik hem. Wat vinden jullie van de schrijfstijl? Is jullie mening hierover veranderd nu het boek uit is?
De schrijfstijl van Laura Thompson maakt het niet eenvoudig om van het boek te genieten. De stijl is behoorlijk overdreven. Bijvoorbeeld op p. 11 :(waarin de schrijfster uitlegt dat de Mitfordzussen weliswaar bekend zijn, maar dat het toch niet saai is): 'Deze zussen zijn topstukken in een Museum van de Engelse Aard'. Of als ze over Diana schrijft (die ze duidelijk nogal bewondert): 'Wat moet ze zowel mannen als vrouwen in verwarring hebben gebracht met haar dynamische sereniteit, haar warmte en haar koelte, haar superieure brein en haar lichamelijke perfectie". (p.101). Of op p.117: 'Ze moeten geweldig zijn geweest, en op een uiterst zeldzame manier hebben gepast bij de tijd en bij elkaar'.
Wat me verder nogal stoort is dat de schrijfster allerlei eigen meningen en invullingen in het boek stopt. Bijvoorbeeld in de inleiding op p. 31, waar ze bijna een pagina lang doorgaat over 'de vrouwen van vandaag', die zich aldus de schrijfster vooral druk maken over wat andere vrouwen doen en of dat beter is dan waar je zelf mee bezig bent (hoe komt ze aan die wijsheid?). De schrijfster zegt vervolgens: "Er is maar één antwoord op al die vragen, en dat is jezelf zijn, maar het lijkt buitengewoon moeilijk om te bepalen wat dat inhoudt'. Vervolgens slaat ze het bruggetje naar de Mitfords, die 'altijd heel zeker waren van hun keuzes'.
Verder staan er nogal wat kromme zinnen in het boek. Bijvoorbeeld op p. 153: 'De hele zaak is zo verschrikkelijk naar, en de verleiding is heel erg groot om terug te gaan in de tijd en Diana te zeggen: 'Waar ben je in vredesnaam mee bezig?'
En tot slot: er is bijna geen lijn te ontdekken in het boek. Er worden allerlei lijnen uitgezet, maar niet uitgewerkt. Dan gaat het over Diana, dan ineens over Nancy, dan weer over Unity, dan weer weidt ze uit over de vriendenkring (waarbij ongeveer alle mannen verdacht worden van homoseksuele activiteiten). Een duidelijke opbouw is niet te vinden, zodat ik steeds meer met de vraag bleef zitten: wat wil deze schrijfster nu - afgezien van een grote hoeveelheid feiten over van alles en iedereen - meegeven aan de lezers?
Het kan zijn dat de vertaling dit boek geen goed heeft gedaan. Het is een zeer letterlijke vertaling van de oorspronkelijke versie en dat levert zo nu en dan krampachtige zinnen op. Maar het origineel is niet beter geschreven.
Helemaal mee eens!
Ook ik kon niet echt een structuur ontdekken in het boek. Wat betreft de delen in het boek is er nog enigszins een hoofdonderwerp dat besproken wordt, maar in de hoofdstukken zelf gaat het alle kanten uit. Ik wist vaak niet waar ze heen wilde in het hoofdstuk. Dat komt inderdaad doordat ze heel veel lijnen uitzet, maar voor deze goed en wel er staan, slaat ze alweer een zijweg in. De zijwegen vond ik meestal niet relevant en ik kon niet altijd volgen waarom die besproken werden. Thompson wil misschien terug gaan in de tijd om Diana te zeggen "Waar ben je in vredesnaam mee bezig?", ik had zelf de neiging om dat tegen de auteur te zeggen ;) Een duidelijke opbouw had dit boek goed gedaan. Nu vond ik het lastig om te lezen. Jammer, want ik vond veel genoemde dingen wel heel interessant!
Het is allemaal erg van de hak op de tak. Het vliegt van de ene zus naar de andere, vooruit en achteruit in de tijd, steeds vergelijkingen met de boeken van Nancy, sommige (interessante) dingen worden alleen terloops even aangestipt en andere tot in het kleinste detail vertelt. Daarnaast is het geen objectief boek, de schrijfster vult alles zelf in. Doordat het leven van deze zussen zo bijzonder en interessant is boeide het me, ondanks de schrijfstijl.
Er is inderdaad geen duidelijke tijdlijn, enkele personen (Nancy en Diana) wordt veel over uitgeweid, terwijl andere(Pamela en Deborah) minder aan bod komen. En om mij aan te sluiten bij Inge, bijna alle mannen in het boek hebben homoseksuele neigingen en zijn notoire vreemdgangers (wellicht in deze kringen normaal). Verder stoorde mij het meest dat er telkens werd gerefereerd en personen werden vergeleken uit de boeken van Nancy, met name The Pursuit of Love. De bewondering van de schrijfster Laura Thompson voor de freules spreekt wel uit het boek, waardoor het niet echt objectief is. Maar het boek boeide me wel, en heeft me een inkijk in hun levens gegeven.
Die vergelijkingen met de boeken van Nancy vond ik uiteindelijk ook niet zoveel toevoegen. Ik vond het storend, omdat het verhaal er niet echt duidelijker van werd. Het is ook de vraag wat ze hiermee wilde bereiken. Veel lezers kennen hebben Nancy's boek waarschijnlijk helemaal niet gelezen en, zoals ik al eerder in het leesclubcafe noemde, ik vond het ook weer niet zo'n autobiografisch boek dat het nodig was om alles wat anders was dan wat de zussen echt meegemaakt hadden recht te zetten. Kortom, wat mij betreft hadden die vergelijkingen uit het boek gemogen. Als ze zo fan is van die boeken van Nancy, had ze beter een boek daarover kunnen schrijven en daarin een vergelijking kunnen maken tussen boek en werkelijkheid. In een biografie vind ik het niet thuishoren.
Ja, dat is toch echt de persoonlijke voorkeur van Laura Thompson geweest en geen weloverwogen keuze voor het boek... Er is niet echt een goede reden dat dit in de zes freules voorkomt, behalve dan dat ze daar schijnbaar heel graag over wilde schrijven!
haha, ja, en toen dacht ze, ik schrijf stiekem toch een boek over Nancy, maar ik stop er genoeg over de andere zussen in zodat ze niet kunnen zeggen dat het alleen over Nancy gaat.
(Ik vraag me nu serieus af of dat niet gewoon echt de reden was , dat ze geen twee boeken over Nancy mocht schrijven en het dan maar zo verpakt heeft. )
Denk dat jullie inderdaad de belangrijke punten noemen waardoor het boek mij tegenviel; de sprongen in de tijd, dat de auteur niet objectief is, de voorkeur voor Nancy en haar boeken.
Net als AdaW was het onderwerp voor mij wel boeiend en ik denk dat ik in de toekomst zeker wat meer ga lezen over de familie Mitford.
Ik ben het helemaal met jullie eens. Ze behandelt een onderwerp, slaat opeens een zijweg in, gaat daar uitgebreid op door en komt niet meer terug op het uitgangspunt. Ze maakt soms ook vergelijkingen met deze tijd die ik nergens op vind slaan zoals bijvoorbeeld op pag. 117 waarbij ze zegt dat de zussen een absolute noodzaak hadden om zich te vermaken, want ze hadden geen televisie en geen internet. Net of dat voor ons de enige manier is die we kennen om ons te vermaken. Verder vult ze heel vaak de gedachtes of gevoelens in als verklaring voor hun gedrag zoals bv op pagina 100 waarin ze verklaart waarom Sydney zich niet moederlijk gedraagt. Als iemand iets doet wat eigenlijk niet goed is vergoeilijkt de schrijfster het door de gedachten van die persoon aan ons te verklaren. Het boek is niet objectief geschreven maar probeert de lezer steeds in een bepaalde richting te duwen. Toch ben ik blij dat ik het boek heb gelezen. Ik wil graag meer over ze lezen om te weten te komen wat ze werkelijk dachten. Het positieve van het boek is dat het aanzet om de boeken die de zussen zelf hebben geschreven te gaan lezen.
Tsja, die schrijfstijl. Het boek had een strenge redacteur verdiend. De schrijfster heeft een hoop research gedaan, maar het geheel geeft meer de indruk van charmant gekeuvel dan een goed onderbouwd relaas. Jammer.
Ik ben het met jullie eens. Thompson neemt bizar veel zijwegen en af en toe (vooral in het begin) vraag ik mij ten zeerste af wat de relevantie van die zijwegen voor het boek is.
Ook vroeg ik mij nog af of de vertaling wellicht van mindere kwaliteit is. Ik las dat een aantal van jullie de Engelse vertaling er naast hadden gelegd. Was dit beter? Ik ben heel benieuwd.
Inderdaad worden er af en toe ook vergelijkingen gemaakt met de huidige tijd die ik vooral vind bijdragen aan het roddelblaadjesgehalte. Bijvoorbeeld , wanneer er een vergelijking wordt gemaakt met een boze twitterhashtag wanneer Diana wordt 'uitgekotst' in de Britse maatschappij.
Nee, engelse versie was niet beter. De vertaling is wel heel letterlijk, waardoor soms kromme zinnen ontstaan, maar de engelse zinnen waren ook niet bepaals stijlvol.
Gelukkig komt Laura Thompson ook wel eens heel grappig uit de hoek. Je verwacht het niet in een serieuze biografie, maar toch is het leuk, zoals deze op p. 217 over Unity nadat ze een kogel in haar hersens had: 'Een overdreven versie van zichzelf, maar dat was ze altijd al geweest'
Nancy had als persoon, op de voet gevolgd door Diana de overhand in het boek.Ik denk wel dat de zussen Mitford door elk hun eigenzinnige karakters met hun directe manier van reageren die voor ons soms komisch maar ook satirsch aandoet, als groep juist zo uniek zijn en er zoveel over hen te vertellen is., en bij veel mensen nieuwsgierigheid opwekt.
De schrijfstijl vond ik verschrikkelijk. Het was chaotisch en door de vele verwijzingen bijna onleesbaar.
Ik heb er zeker niet van genoten en genieten is voor mij toch nog altijd één van de belangrijkste redenen om een boek te lezen. Als ik heb boek zelf gekocht had, zou ik het al lang opzij gelegd hebben.
Eens met alle opmerkingen hierboven. De schrijfstijl is rampzalig, van de hak op de tak, kromme zinnen, breedsprakig, vooruit en weer terug in de tijd, van de ene zus naar de andere. En ik raakte hogelijk geïrriteerd door het gedweep met fabelachtige Nancy. De schrijfster heeft geen enkele afstand tot haar onderwerp. Bovenal gebruikt ze nogal vaak woorden als wellicht, misschien, kan, eventueel etc. Het moet een biografie zijn, maar ze doet veel aannames en interpretaties. Dat maakt het niet erg sterk.
Heel erg eens met de opmerkingen hierboven. Ik heb lang getwijfeld (is het slecht vertaald?) maar nu ik het boek uit heb weet ik zeker dat ik de schrijfstijl vreselijk vind. Jammer, want het is een prachtig verhaal, zeker de moeite waard om verteld te worden. Er stonden ook echt veel foute zinnen in, slechtlopende zinnen, onlogische zinnen. Pffff
Ja vrij erg. Ik denk wel dat het een combi is van een slechte schrijfster, en een vertaler die het niet aandurft om de slechte zinnen te veranderen. Maar als vertaler zou ik ook denken: dan kun je het hele boek wel veranderen.
Ook ik ben het met jullie eens. Het is gewoon ontzettend chaotisch, het heen en weer gespring tussen de tijd, de nadruk op een paar zussen en de rest komt amper aan bod. Wat mij echt heel erg irriteerde waren de verwijzingen naar het boek van Nancy. Voor mijn gevoel verwachtte de schrijfster al dat je een bepaalde voorkennis over de zusters hebt en eigen The Pursuit of Love hebt gelezen. Dat maakte het boek nog minder toegankelijk.
Ik vind het niet altijd storend als de schrijfster soms geen afstand bewaart maar nu was dat ook te veel. Iets meer objectiviteit was veel beter geweest. Het nawoord van de vertaler vond ik dan wel weer heel goed gedaan.
Best jammer dat we het nawoord van de vertaler waarin die impliciet toch behoorlijke kritiek op de schrijfster heeft, zo waarderen. Dat alleen al geeft aan hoe we tegen het boek aankijken. Maar ik was wel blij dat het nawoord er was! Ik vond het verhelderend en ook gedurfd. Hoewel ik vind dat de vertaler eigenlijk ook wel meer durf bij het vertalen zelf had mogen hebben. Er staan echt tenenkrommende zinnen in.
Heel bijzonder inderdaad :D.
Zou inderdaad aardig herschreven mogen worden, maar Inge heeft daarin ook wel een punt dan is het eigenlijk meer een heel nieuw boek schrijven kun je de naam Laura Thompson wel van de kaft halen.
Haar schrijfstijl an sich vind ik eerder zwaar, wat ervoor zorgt dat het boek echt ontzettend traag lees. Aangezien het boek in romanstijl geschreven is, had een lichter taalgebruik hier beter gepast.
En ik kan hier niks goeds over zeggen. De schrijfstijl maakt het toch al moeilijke verhaal (6 verhalen en al hun aftakkingen eigenlijk) voor mij haast onmogelijk te lezen. Het was ploeteren en ik heb denk nog niet de helft van het boek kunnen doorgronden.
Ha mary, ik vind het een beetje vervelend dat je de leesclub aangrijpt om je eigen boek te promoten. De leesclub gaat over de zes freules en niet over jouw boek. Mij stoort je oproep/aanbod in elk geval
Daar sluit ik me bij aan. Dit is niet de plek om je boek te promoten.
Via het pdf-bestand dat je kunt downloaden via deze link: https://www.hebban.nl/promotie kun je betaalde en gratis mogelijkheden vinden om dat alsnog te doen.
Beste lezers
Het spijt me, ik zit nog maar net op Hebban en begreep daaruit dat je ook zaken die je zelf schrijft daar op kunt plaatsen. Ja, dat dit zelfs wordt gestimuleerd.
Omdat het boek over de zes freules non fictie is, kwam ik op het idee om juist deze groep te vragen of ze mijn boek willen ontvangen,
Ik stel mij bewust kwetsbaar op, ik denk dat men ook juist heel kritisch zal zijn en dat dit voor mij negatief uit kan pakken.
Ik wil zeker geen misbruik maken van de lees club, ik hoop alleen mensen te bereiken die echt interesse hebben in een non fictie geschiedenis
en ook kunnen beoordelen of het wel of niet goed geschreven is.
Misschien voor jouw informatie, dit boek is geschreven om de hoofdpersoon een gezicht te geven, iets waar ze ook achteraf nog recht op heeft.
Een deel van de opbrengst gaat naar Spierziekten Nederland.
Ik zal overigens bij een nieuw te lezen boek geen opmerkingen meer plaatsen over mijn eigen boek en overleggen met de organisatie hoe ik het wel moet aanpakken! Uit de reacties zie ik dat e rook al suggesties worden gedaan, dank daarvoor. Mogelijk kan de organisatie mijn vorige reacties hier weghalen!
Vriendelijke groet, Mary Ritsema
Welkom bij de leesclub rond de De zes freules, een non-fictie boek over de levens van zes adellijke zussen, van Laura Thompson (Uitgeverij Omniboek). Onze hashtag is #hebbanleesclub. Heb je een vraag over deze leesclub, mail dan naar: leesclub@hebban.nl
De leesclub is afgerond en het boek werd beoordeeld met 2 sterren. Neem snel een kijkje bij het verslag om het hele eindoordeel te lezen.
De Nederlandse Boekenbon is supporter van lezerscommunity Hebban
