Underdog
De voorbije weken heeft Sacha ons al op enkele mooie blogs getrakteerd.
Zo schreef ze over:
Met haar originele invalshoeken en eerlijke schrijfstijl wist ze ons steeds te verrassen en te vermaken.
Het stuk dat ze vandaag geschreven heeft, zet nóg meer aan tot nadenken en zou wel eens het startsein kunnen vormen voor een boeiende discussie in de commentaren.
Veel leesplezier!
Underdog
Als ik naar mijn lijst kijk van boeken die ik gelezen heb, en dan bedoel ik niet de ‘gelezen-lijst’ hier op Hebban, want die hou ik al een tijdje niet meer echt bij, dan vallen me een paar dingen op. Ten eerste, het percentage enge of oorlogs boeken benadert de nul als een inverse tangens van een rechte hoek. Ik schreef al eerder dat ik vooral ‘veilige’ boeken lees en ook waarom. Dat ga ik hier niet herhalen, zie eerder blogje.
Binnen die flinke verzameling sprookjesboeken, historische romans, feelgood en erotische romans zijn er niet echt ‘favoriete’ schrijvers te ontdekken. Ik ben een veelvraat op dat vlak. Een Tasmaanse duivel van het lichtere literaire werk. Alles bevalt, als het maar de juiste snaren bij mij raakt. En daar zit ‘m nou net de kneep. Daar wil ik het dit keer over hebben. Ik denk niet dat ik Joseph zal beledigen, als ik zeg dat zijn boeken nou niet bepaald tot de literaire hoogstandjes van de afgelopen decennia behoren. Ik heb, vooral in mijn schooltijd, echt ook wel wat tot mij genomen van de echte klassiekers. Mulisch, Reve, dat soort werk. En ja, ook ik zie echt wel het verschil tussen die meesters en de boeken die ik graag lees. Maar wat kan ik daaraan doen? Ik hou nou eenmaal van het lichtere werk. Wegdromen in een rijke, romantische fantasie. Meeleven met de perikelen van een opbloeiende liefde. In plaats van de goeddoorwrochte teksten van Mulisch te ontrafelen.
Voor mij, persoonlijk, en daar is Libris het niet mee eens, dat snap ik prima, is een vlot lezend, erotisch avontuur met een vleugje magie vele malen aantrekkelijker dan de ontdekking van de hemel. Ik ontdek ook een hemel, maar dan met een lach op mijn gezicht en zonder rimpels in mijn voorhoofd van het nadenken.
Vervolgens lees ik, ook hier op Hebban, de commentaren en de blogs. Lectuur, wordt het genoemd. Er wordt op neergekeken. Vermakelijk, maar niet het ECHTE werk. Dus, wat maakt dat mij? Als iemand die vrijwel alleen maar het ‘mindere’ werk leest? Maakt me dat dan ook tot gewoon een ‘minderwaardige’ lezer? Men zal het niet zo snel uitspreken. Maar ik voel het wel. Ik voel het aan alles. Ik voel het als ik in de bibliotheek mijn keuzes voor die week op de balie leg. Ik voel het als ik in de boekwinkel bij een bepaalde kast sta te snuffelen. En ik voel het op Hebban.
Vorige week schreef ik over Dante. En over hoe de tekeningen van Doré mij een ingang hebben verschaft tot dat magistrale werk. Ik lees liever Asterix, dan de ‘Bello Gallico’. Dus, is dan al snel de conclusie, kan ik niet meepraten over onderwerpen als de Gallische oorlogen. Mijn beperkte keuze voor het geschreven woord, plaatst mij in een hoek. Terwijl ik overigens meer over de Romeinse geschiedenis ken dan mensen denken en het RMO mijn favoriete museum is. Maar het is niet de enige kunstvorm, waarin dit vooroordeel bestaat. Het grappige is alleen, bij andere kunstvormen geldt dat voor mij niet meer. Ik ga liever naar een opera dan naar een musical. Ik ga liever naar een moderne dansvoorstelling dan naar een fanfare. Ik ga liever naar het Louvre dan naar Place Pigalle.
Maar waarom zou ik dan weer ineens wel hersens hebben? Mijn moeder hield van doktersromannetjes, Sissi op TV en Operettes met Marco Bakker. Zij was één van de intelligentste vrouwen die ik ooit heb ontmoet. Zij heeft me de liefde voor geschiedenis bijgebracht en de beginselen van de hiërogliefen uitgelegd. En al was ze dat niet geweest. Laat iemand in zijn waarde, ongeacht zijn/haar smaak. Kijk niet neer op mensen die het leuk vinden om naar ‘Marble Mania’ te kijken. Ik heb er zelf niets mee, maar wat maakt het uit. Laat ze.
In deze groep rondom Bohse, heb ik mijn positie als underdog lange tijd gekoesterd. Niet dat ik een rol speelde, totaal niet. Maar ik etaleerde gewoon vaker mijn voorliefde voor flirten en wat minder mijn kennis van andere zaken. Waarom? Omdat ik heel erg kan genieten van het gezien worden als een vrouw. Want wat ik daarnaast ook allemaal nog meer ben, met twee doctoralen op zak, ik ben vooral gewoon een vrouw, die geniet van zowel de poëtische verhalen van Bohse, als de romans van Joseph. En daarvan geniet ik als vrouw, niet als drs.. Laat mij maar lekker de underdog zijn, in de bibliotheek en de boekwinkel. Ik geniet van het leven en ben slim genoeg om mijn plek te bepalen. De plek die ik kies, niet die me wordt opgedrongen door vooroordelen.
S.
