Een prachtig verhaal over moed

Ik heb dit boek in één ruk uitgelezen! Een bijzonder aangrijpende roman, zonder meer!
Je leeft als lezer mee met deze mensen, vooral met de kinderen. Mede omdat hun moeder om de een of andere reden niet om kan gaan met hetgeen er in hun leven gebeurt. Vooral haar eigen leven lijkt een aaneenschakeling van beproevingen, waarvoor ze blijft vluchten.

Machtsmisbruik door volwassenen en hoe niemand daar tegenin kan gaan, of wil gaan. Ook de omgeving doet of hun neus bloedt, want ook zij zijn afhankelijk. Het gebeurt helaas overal.
Hoe de een met machtsmisbruik omgaat is vaak helemaal anders dan hoe de ander het hoofd boven water probeert te houden en het zelfrespect niet wil verliezen.

Verbazingwekkend te zien dat nota bene Liz helemaal verkikkerd is op de emoe's, een soort loopvogel die lijkt op struisvogels. Is het een kwinkslag van de auteur om deze dieren in het verhaal te verwerken? Denk aan de uitdrukking 'de kop in het zand steken'. De emoe's zijn nomaden en blijven niet lang op dezelfde plaats. Is het voedsel op, trekken ze weer verder.

'Bean' is nog maar 12 jaar, maar een vechter van de eerste orde en niet op haar mondje gevallen. Ze heeft zeker mijn sympathie gekregen. Wat een karakter zeg! Hun familie bestaat nog maar uit een paar personen, die stuk voor stuk anders zijn. Ongeveer alles zit ze tegen in hun leven.
Het is ontroerend om te zien hoe ze ondanks hun verschillen en hun verwachtingen in het leven, van elkaar blijven houden.

Tijdens het lezen wordt duidelijk waarom voor deze titel is gekozen. Een goede titel voor dit verhaal over moed.