Dit las de Hebban Crew in mei: 'All fours' en meer
Wouter las
Giacomina
All fours
Mei was geen goede leesmaand voor mij. Waar ik soms wel vijf of zes boeken wegtik, bleef het deze maand bij twee. Ik las uiteraard het boek van de Maand: Giacomina van de Italiaanse Sacha Naspini, waarin een niet-perfecte moeder en echtgenote centraal staat die vooral haar eigen plan trekt. Althans, dat is wat ik eruit haalde. Wat dat betreft sloot het boek perfect aan bij het andere boek dat ik in de maand mei las. All fours is het eerste boek dat ik van Miranda July las. Om eerlijk te zijn had ik me voordat ik het boek aanschafte ook nog niet erg verdiept in de schrijfster. Ik zag het echter overal voorbijkomen én was meteen geïntrigeerd door de plot. Ik vond het één van de beste boeken die ik de afgelopen periode heb gelezen. De schrijfster weet de beslissingen, keuzes, gebreken en dromen van haar hoofdpersonage heel realistisch weer te geven. Dat wil niet zeggen dat ik het overal mee eens was, maar wel dat de ik-persoon zo volledig wordt 'gevormd', dat ze haast echt aan gaat voelen.
'Wat dat betreft las ik toepasselijke boeken voor Moederdag.' – Wouter
Toen ik via social media deelde dat ik All fours aan het lezen was, kreeg ik de reactie dat het een echt 'vrouwenboek' was, en dan met name vrouwen rondom de overgang. Ik ben het daar eigenlijk wel mee eens. Vrouwen die zich herkennen in het in All fours geschetste plaatje zullen heel veel aan het boek hebben, omdat het breekt met taboes en de kracht en onafhankelijkheid van vrouwen centraal zet. Wat dat betreft las ik toepasselijke boeken voor Moederdag. En speaking of moeders: van de mijne kreeg ik recent De gedichtenapotheek van Philip Huff cadeau. Geinig, Roos las hem voor de LEWA-maand en sindsdien hield het boek me bezig. Vanavond begin ik erin. Ik ben benieuwd!
Redacteur Wouter houdt van literaire boeken met LHBTIQ+-thema's, romantasy en de Griekse mythologie. Hij publiceerde tot dusver twee boeken van zijn trilogie 'Lust & Luxe' bij HarperCollins.
Flora las
Mooier als ik lach
Geweldig groots mooi leven
Afgelopen maand was voor mij een beetje een onrustige boekenmaand. Ik vind het soms moeilijk om na een goed boek weer een nieuw boek te vinden dat ik wil lezen. In april las ik Mooier als ik lach van Florence van de Haar, waar ik heel enthousiast over was omdat ik me als Amsterdamse single zo goed in de hoofdpersoon kon inleven. Dus heel overdreven gezegd zat ik hierna even in een boekenrouwperiode. Ik moest verwerken dat het boek uit was. Hoewel ik meerdere ongelezen boeken op mijn nachtkastje heb liggen, vind ik het op zo’n moment lastig om er een uit te kiezen. Dit resulteert in beginnen, wegleggen, beginnen, wegleggen, totdat ik een boek heb gevonden wat op dat moment goed 'voelt'.
Toen bedacht ik me dat ik Het dossier van Anya Niewierra nog niet had uitgelezen. Haar boeken vind ik geweldig (ooit begonnen met De Camino, vanaf dat moment een groot fan). Ik vind het ontzettend knap hoe Niewierra keer op keer een boek weet te schrijven dat zo goed in elkaar zit en zo lang spannend blijft. Dus ik was heel benieuwd hoe Het dossier zou aflopen. Maar toen gebeurde het ergste wat een Kobo-liefhebber kan overkomen: mijn geliefde e-reader legde zomaar het loodje. Hij bleek namelijk niet zo gediend te zijn van het (door mij wel zeer gewaardeerde) zonnetje dat zo lekker scheen de afgelopen weken. Dat was voor mij dan helaas ook gelijk het einde van Het dossier, wat betekende dat ik weer verder moest zoeken.
'Beginnen, wegleggen, beginnen, wegleggen, totdat ik een boek heb gevonden wat op dat moment goed "voelt".' – Flora
Gelukkig heb ik een fantastische moeder die precies wist wat ik op dat moment nodig had. Ik keek namelijk enorm uit naar de release van de nieuwe Emily Henry. Als cadeautje ter ere van mijn nieuwe baan (yes, ik ben nu echt begonnen!) kreeg ik van mijn moeder het boek Geweldig groots mooi leven. Ik ben nu op ongeveer op een kwart, dus ik kan er nog niet heel veel over zeggen, maar dat ik nu al zin heb in de komende 300+ pagina’s is een goed teken.
Inmiddels ben ik trouwens de trotse eigenaar van een nieuwe Kobo Libra Colour, want ik moet Het dossier natuurlijk wel een keer uitlezen. Wie weet staat dit boek dan volgende maand in mijn lijstje.
Redacteur Flora is opgegroeid met heel veel boeken, waar je letterlijk niet omheen kon. Ze heeft een master Neerlandistiek op zak en leest werkelijk alles, maar is vooral fan van seizoensgebonden boeken.
Anouk las
Ik zal hem nooit meer papa noemen
Einde verhaal
Ik heb mezelf afgelopen maand maar weer eens bewezen wat een onverbeterlijke deadlinelezer ik ben. Met maar liefst acht boeken heb ik deze maand echt een topscore gehaald, maar vijf daarvan waren voor de Hebban Thrillerprijs waarvoor ik in de jury zit. Gelukkig las ik ook een paar andere boeken, waarover ik meer dan genoeg meningen heb die ik wél mag delen. Zo kruiste Ik zal hem nooit meer papa noemen van Caroline Darian mijn pad. Ik heb de Pelicot-rechtszaak in Frankrijk op de voet gevolgd en wat voelde het goed om het recht zijn werk te zien doen. Darian laat je op een heel intiem moment in hun leven toe, tussen de ontdekking en de rechtszaak. Want hoe is het om te ontdekken dat je vader zoiets gruwelijks heeft gedaan? Hoe dapper is Gisèle Pelicot nu, terwijl je haar in de tussentijd kon opvegen. En hoe anders rouwen en verwerken twee vrouwen in dezelfde situatie. Bij dit boek laat je de kwaliteit van de tekst los – Darian is geen schrijver – en beleef je gewoon. Het is indrukwekkend, schokkend en ongelooflijk moedig.
'Bij het volgende boek mogen er echt 200 bladzijden uit..' – Anouk
Daarnaast las ik ook Einde verhaal van A.J. Finn uit. Het moordmysterie trok me omdat het me deed denken aan Agatha Christie, veel gesprekken, een oude verdwijning, langzaam puzzelen. Het is een enorm dik boek en in alle eerlijkheid had dat echt minder gekund. Er werd flink om de hete brij gedraaid, maar de tweede helft zat ineens vol vaart. En ik vond het écht erg toen er een dode viel, want ik was van die persoon gaan houden. De twist zag ik niet aankomen en daardoor werd het zomaar een heel fijne leeservaring. Maar bij het volgende boek mogen er echt 200 bladzijden uit. Tot slot las ik natuurlijk ook nog even een Christie: Doem der verdenking. Ik kende hem al goed, maar toch vergeet je altijd weer details. Nu heb ik Rally in Bagdad klaar liggen, dat ik jaren geleden slechts één keer eerder las.
Redacteur Anouk leest zo'n beetje alles, maar heeft een duidelijke voorkeur voor fantasy, kinderboeken en 'queen of crime' Agatha Christie, die ze nooit onbenoemd kan laten.
Sander las
De wetten van Alex
Het boek dat ik deze maand hier wil uitlichten is De wetten van Alex, na Paaz, UP en Kalf, stiekem toch al weer de vierde roman van Myrthe van der Meer. 'Haar meest persoonlijke boek ooit', noemt ze het in een interview, maar ik denk dat veel mensen zichzelf of een naaste zullen kunnen herkennen in de hoofdpersonage in het boek, zoöarcheologe Alexandra.
'Een hond met verlatingsangst is natuurlijk het slechtst denkbare scenario voor de "überhaupt geen levende wezens in mijn huis"-mens Alexandra.' – Sander
Doorspekt met de droge humor die we van Van der Meer gewend zijn, vertelt ze in De wetten van Alex het verhaal van deze Alexandra, die noodgedwongen uit de standaard patronen van haar gecontroleerde en geïsoleerde leventje wordt geduwd met de ongeplande (en zeer ongewenste) komst van Billy. Een hond met verlatingsangst is natuurlijk het slechtst denkbare scenario voor de 'überhaupt geen levende wezens in mijn huis'-mens Alexandra. Een probleem waar ze in ieder geval nóg geen handboek voor heeft gemaakt. Hopelijk gaat dit boek de weg naar de lezer van Paaz, Het Rosie project en Marley & ik vinden. Want dat verdient het.
Hoofdredacteur Sander leest vooral spannende boeken en non-fictie, af en toe een roman, en luistert graag naar podcasts. Onder de naam Jens Vern schrijft hij thrillers. Hij maakt deel uit van schrijverscollectief CrimeSquad.
Anne-Romee las
In het oog
Mijn eerste bijdrage aan deze rubriek is (hopelijk) een atypische, ik las deze maand namelijk slechts één boek: In het oog van Marijke Schermer. Ik las dit boek voor de tweede keer, de eerste keer was in april 2024. Boeken twee keer lezen doe ik niet vaak, maar voor dit soort prachtige boeken maak ik graag een uitzondering. In het oog is geen dik boek, maar vergis je niet, de weloverwogen stijl van Schermer maakt dat iedere zin waardevol en prachtig is. Daarom vond ik de tweede lezing misschien nog wel mooier dan de eerste, ik had nu namelijk meer rust en aandacht voor de sublieme taal.
'Wacht eens even, dit was wel een héél eigenaardige keuze.' – Anne-Romee
In deze roman, die gaat over kijken en bekeken worden en over de vraag 'hoe ver kan je gaan voor iets dat je graag wil', volg je de eigengereide Nicola, die sociale conventies én wetenschappelijke normen aan haar laars lapt. Schermer construeert het verhaal echter zo slim dat je er als lezer altijd in mee kunt. Pas als je het boek weglegt denk je bij jezelf 'wacht eens even, dit was wel een héél eigenaardige keuze'. Een ontzettende aanrader dus, en terecht een genomineerde voor de Libris Literatuur Prijs 2025. Ik had het geluk dat ik Schermer over haar boek mocht interviewen voor podcast De Shortlist, om nog dieper in In het oog te duiken. Heel fijn, want het boek biedt heel veel gespreksstof. Ik zou het dan ook zeker aanraden als een titel voor boekenclubs, want over dit boek móét je napraten!
Hebban in de Klas-coördinator Anne-Romee leest voornamelijk hedendaagse literaire fictie, maar maakt ook af en toe een uitstapje naar non-fictie of een thriller. Eens in de zoveel tijd waagt ze zich aan een klassieker.
Roos las
Oever
De harteloze jager
Deze maand maakte ik de spannende keuze om mijn leesdoel te verhogen van 52 naar 72 boeken. Ik was in de comfortabele positie dat ik ruim voorliep op schema, maar nu is de challenge weer een echte uitdaging. Voorlopig gaat het in ieder geval goed, want sinds de vorige update heb ik negen boeken uitgelezen. Een van mijn grote favorieten was Oever van Ludwig Volbeda, het Young Adult-boek dat afgelopen jaar zowel de Woutertje Pieterse Prijs als het Regenboogboek van het Jaar won. Het is een liefdevol portret van een tiener die vastloopt op de opdracht om een zelfportret te tekenen en in plaats daarvan blijft nadenken over een verloren vriendschap en een nieuwe klasgenoot. Een klein verhaal dat met veel tederheid en oog voor detail is geschreven. Ik vond het erg ontroerend.
'Dankzij dit boek realiseerde ik me dat ik heksen absoluut de interessantste bovennatuurlijke wezens vind.' – Roos
Daarnaast las ik de afgelopen maand twee TikTokhypes: Not in love van Ali Hazelwood en De harteloze jager van Kristen Ciccarelli. Dat eerste boek was niets voor mij. Als de mannelijke hoofdpersoon gedachten heeft als: 'ik wil haar maandenlang opsluiten in mijn slaapkamer zodat niemand haar kan zien behalve ik' en dat vervolgens geromantiseerd wordt, ben je mij kwijt. De harteloze jager vond ik daarentegen – hoewel ik zeker ook kritiek heb – wel leuk. Dankzij dit boek realiseerde ik me dat ik heksen absoluut de interessantste bovennatuurlijke wezens vind. Hun krachten zijn meestal niet (alleen) aangeboren, maar het gevolg van onderzoek, studeren en hard werken. Dat levert personages op met agency en ownership van hun talent. Mijn oproep aan fantasy-auteurs is dus: vergeet vampiers, weerwolven, fae en draken, schrijf vaker over heksen!
Socialmediamanager Roos houdt van gedichten, verhalen over boerderijdieren en van schrijven in de kantlijn. Ze studeerde literatuurwetenschap en zoekt sindsdien (meestal tevergeefs) naar apokoinous.
De boekentips van de Hebban Crew
De boeken die we noemen in ons maandelijkse leesoverzicht zijn volgens ons echte aanraders. Daarom verzamelen we ze in een handige lijst, zodat je het hele jaar door de mooiste, meest interessante boekentips van de Hebban Crew direct bij de hand hebt. Welke ga jij als eerste lezen?
