De honderdjarige man die terugkwam om de wereld te redden

Wat verwacht de lezer die , zonder voorkennis, een boek met bovenstaande titel begint te lezen?
Wellicht heeft hij iets over de voorganger gehoord, (De honderdjarige man die uit het raam klom en verdween) een bestseller die als humoristisch verhaal enkele jaren geleden veel aandacht trok.
Al snel komt hij erachter dat het boek niet bepaald een realistische weergave van gebeurtenissen is, maar dat de vermakelijke avonturen van de honderdjarige Zweed Allan Karlsson en zijn kompaan Julius weliswaar raken aan hedendaagse historische feiten en personen, maar dat de ontmoetingen met wereldleiders als Kim Jong Un, Merkel, Trump en Poetin volledig aan de fantasie van de schrijver ontsproten zijn.
Allan en Julius “ontmoeten” hen na een avontuurlijke ballonvaart vanaf Bali, een verjaardagsgeschenk voor de 101 jaar geworden Allan, die in de oceaan eindigt en hen , opgepikt door een Noord Koreaans schip, geladen met verrijkt uranium, naar Noord Korea brengt. Na diverse avonturen en verwijzingen naar tal van internationale kwesties, waarbij uranium een belangrijke rol blijft spelen, reizen ze met hulp van de Zweedse Minister van Buitenlandse Zaken, Margot Wallström, zo ongeveer het meest realistische karakter in het boek, naar de Verenigde Staten en later naar Zweden.
Steeds zijn er verwikkelingen en steeds weet Allan de situatie te redden, met behulp van veel toeval en onwaarschijnlijkheden. In Zweden “versterkt” Sabine het gezelschap, maar zowel Julius als zij komen toch weinig uit de verf. In Zweden wordt een begrafenisonderneming opgezet, met wisselend succes. Het boek heeft hier enige thrillerachtige aspecten, maar niet voldoende om de aandacht erg lang vast te houden.
Het laatste deel van het boek is gesitueerd in Centraal Afrika (Congo, Tanzania) en terwijl Allan zich het gebruik van de moderne media eigen maakt, verzucht hij tenslotte dat de wel beter is dan 100 jaar geleden, maar dat de tendens toch eerder neerwaarts dan opwaarts gericht is.
Hier blijkt dat de vrolijke, fantastische situaties wel degelijk een serieuze component hebben.

Hebben we nu een avonturenroman, een historische roman, fantasy, een sprookje, een reisverhaal, een politieke roman, een moralistisch boek of een humoristisch verhaal gelezen?
Laten we het houden op een moderne schelmenroman, waarbij de schelmen niet de zoekende jongeren, die goed willen doen in de slechte wereld zijn, maar Allan zeker goede bedoelingen heeft, die lang niet altijd het gewenste resultaat hebben, maar wel voor onderhoudende lectuur zorgen, waarbij de humor eerder leidt tot grinniken dan tot schaterlachen.