Aangrijpend, maar ook te dik

In een achterbuurt in Londen komt de veertienjarige Sarah op een ongelukkige manier in aanraking met Natasha. Haar opa blijkt al een tijd in het ziekenhuis te liggen en Sarah woont alleen in hun appartement. Natasha besluit de zorg voor de puber tijdelijk op zich te nemen, met alle gevolgen van dien. Dans met mij is een aangrijpend boek, maar vooral ook te dik.

Jojo Moyes (1969), bekend van onder andere Voor jou en Een leven na jou, schrijft met Dans met mij weer een dik boek waarin de personages erg belangrijk zijn. De hoofdpersonages zijn Sarah en Natasha. Sarah leeft voor haar paard Boo, die ze samen met haar opa traint. Natasha heeft een zeer goede carrière als advocaat. Daarnaast krijgen we ook nog veel te maken met Mac, Natasha’s bijna-ex-man en Henri, Sarah’s opa. Deze vier personen worden allemaal uitgebreid beschreven. Moyes neemt de tijd om een duidelijke schets te geven van de achtergrond en karakters van de personages en er zitten ook duidelijke ontwikkelingen in.

Het verhaal is inhoudelijk echter wat ongeloofwaardig en langdradig. Natasha ontmoet Sarah in een supermarkt, waar Sarah betrapt wordt op stelen. Ze staat er vervolgens op om mee te gaan naar Sarah’s huis en komt er daar achter dat Sarah al een tijd alleen woont. Natasha neemt haar mee naar haar eigen huis. Dit is al een beetje raar, maar goed, laten we ervan uitgaan dat Natasha’s hart op de goede plek zit.

Later in het verhaal besluiten Mac en Natasha (exen, maar wonen sinds Sarah in Natasha’s leven kwam wel weer in hetzelfde huis) samen de zorg voor Sarah op te nemen. Natasha zet haar hele goedlopende carrière op het spel voor Sarah, die ze eigenlijk amper kent. Het kan natuurlijk allemaal, maar de situatie voelt wat onnatuurlijk en vooral ongeloofwaardig aan. Als je daar doorheen kunt kijken, lees je een ontroerend verhaal van een jong meisje dat alles kwijtraakt, maar blijft vechten voor haar dromen.

De roman is echter wel wat langdradig. Pas tegen het eind, wanneer Sarah een belangrijk besluit neemt, begint de vaart er een beetje in te komen. De eerste helft van het boek lijkt dan ook een beetje overbodig. Het laat wel de ontwikkelingen zien, hoe Sarah tot haar besluit is gekomen, maar dat had achteraf gezien niet zo uitgebreid gehoeven. Ook wat betreft personages wordt de verhaallijn daardoor wat traag. Het duurt te lang voordat er ontwikkeling plaatsvindt. Mac en Natasha maken de hele tijd ruzie en hier zit keer op keer hetzelfde patroon in. Het zijn beide volwassen personen, maar ze kunnen totaal niet normaal communiceren. Dit is als lezer zeer frustrerend om te lezen. Sarah is vrij naïef, ze woont bij twee mensen die voor haar willen zorgen, maar ze weigert om hulp te vragen.

Pas helemaal aan het eind worden deze patronen doorbroken, maar dan heb je er al 450 pagina’s opzitten. Daarnaast worden er veel vaktermen gebruikt: bij Sarah als het gaat om paardrijden, bij Natasha als het gaat over haar werk als advocaat. Als je daar als lezer interesse voor hebt is dat vast leuk om te lezen, maar wanneer je hier niets mee hebt is het te veel. Dans met mij is dus een langdradig verhaal. De strekking van het verhaal is wel duidelijk en als lezer haal je het potentieel er ook wel uit, maar het had wel 100 of 200 pagina’s korter mogen zijn, zodat het echt tot de kern zou komen.