Zo ver weg, maar toch zo dichtbij..

Een verhaal dat sterk kenmerkend is voor het leven. Steeds vaker hoor ik nu in mijn omgeving hoe zwaar het lijden en het vechten voorafgaand aan de dood kan zijn. Niet enkel voor de zieke zelf, maar ook voor de omgeving. Je wil alles geven voor diegene, maar diegene ook niet laten lijden. Je wil zelf leven, maar wil dat ook niet het belangrijkst vinden als iemand je nodig hebt, of jij diegene nog nodig hebt.
Het verhaal trekt je daarom sterk aan. De emoties waren overweldigend aanwezig. Je voelde zelf de wanhoop, de kracht, de pijn. Inleven in de personen wordt daarom heel makkelijk. En het zet je aan het denken over het echte leven.
Een sterke start in een nieuw genre dus voor Judith Visser, waarbij je enkel lof kan hebben voor het zo mooi neerzetten van je eigen gebeurtenissen. Petje af..