Lezersrecensie
Maakbare toekomst, of...?
Stel het is zaterdagavond; je bereidt een diner voor zes personen en de oven blijkt kapot. Wat doe je dan? Nou, je belt de dienst Tevredenheid & Woongeluk. Een vriendelijk meisje neemt de telefoon op en zij belooft dat er binnen een uur iemand de oven komt repareren. En dat gebeurt gewoon, tenminste in Stad O.
Stad O. is de tweede roman van Koen Caris, die met zijn eerste boek Stenen eten de Hebban-Debuutprijs 2022 won. In deze compleet nieuwe, afgeschermde en beschermende stad ontbreekt het de bewoners aan niets. Iedereen heeft een groot huis, in een cleane omgeving, met mooie spullen en een riant salaris. De stad biedt een overvloed aan kunst en cultuur. De bewoners, enkele jaren geleden streng geselecteerd, komen allemaal van Daarbuiten, de povere en kansarme wereld rondom Stad O.
Via Bethe en Tobias, een stel met een kinderwens, leren we het leven rond 2035 in Stad O. kennen. Althans voor een deel, want veel blijft onduidelijk, ongezegd en onbeschreven, wat het verhaal extra spanning meegeeft. Bethe is leerkracht en Tobias werkt in de fabriek Martha. Deze fabriek neemt een centrale plaats in in de stad, maar blijft een black box. De geheimzinnigheid rondom Martha en onverklaarbare zaken in haar omgeving doen Bethe twijfelen aan de toekomst, niet in de laatste plaats voor haar eventuele kinderen.
Bethe gaat op onderzoek uit en stuit vooral op stilzwijgen of desinformatie. Juist door een zekere afstandelijkheid in de beschrijvingen van de stad en van de personages, komt de gelaagdheid van de werkelijkheid tot leven. Daardoor blijft er een mysterieus, surrealistisch tintje hangen, dat past bij het dystopische karakter van het verhaal. Als lezer kun je veel zelf invullen, en het zet je aan tot denken.
Koen Caris hanteert een prettig toegankelijke schrijfstijl, vol beeldende zinnen. De hand van iemand schudden die "hard en eeltig is als een honkbalhandschoen” of "Hij sloft het plein op, een spoor van tegenzin achter zich aan slepend." Ook subtiele humor ontbreekt niet: "(…) blijkbaar viel het allemaal wel mee met zijn benen, zo veel stennis als hij nog wist te schoppen."
Stad O. is de tweede roman van Koen Caris, die met zijn eerste boek Stenen eten de Hebban-Debuutprijs 2022 won. In deze compleet nieuwe, afgeschermde en beschermende stad ontbreekt het de bewoners aan niets. Iedereen heeft een groot huis, in een cleane omgeving, met mooie spullen en een riant salaris. De stad biedt een overvloed aan kunst en cultuur. De bewoners, enkele jaren geleden streng geselecteerd, komen allemaal van Daarbuiten, de povere en kansarme wereld rondom Stad O.
Via Bethe en Tobias, een stel met een kinderwens, leren we het leven rond 2035 in Stad O. kennen. Althans voor een deel, want veel blijft onduidelijk, ongezegd en onbeschreven, wat het verhaal extra spanning meegeeft. Bethe is leerkracht en Tobias werkt in de fabriek Martha. Deze fabriek neemt een centrale plaats in in de stad, maar blijft een black box. De geheimzinnigheid rondom Martha en onverklaarbare zaken in haar omgeving doen Bethe twijfelen aan de toekomst, niet in de laatste plaats voor haar eventuele kinderen.
Bethe gaat op onderzoek uit en stuit vooral op stilzwijgen of desinformatie. Juist door een zekere afstandelijkheid in de beschrijvingen van de stad en van de personages, komt de gelaagdheid van de werkelijkheid tot leven. Daardoor blijft er een mysterieus, surrealistisch tintje hangen, dat past bij het dystopische karakter van het verhaal. Als lezer kun je veel zelf invullen, en het zet je aan tot denken.
Koen Caris hanteert een prettig toegankelijke schrijfstijl, vol beeldende zinnen. De hand van iemand schudden die "hard en eeltig is als een honkbalhandschoen” of "Hij sloft het plein op, een spoor van tegenzin achter zich aan slepend." Ook subtiele humor ontbreekt niet: "(…) blijkbaar viel het allemaal wel mee met zijn benen, zo veel stennis als hij nog wist te schoppen."
1
Reageer op deze recensie
