"Aangenaam, mijn naam is John Antink"

“Haat kan lang ingepakt blijven, het rot niet, het vergaat niet en het slijt niet. Het gist.” Dit citaat op pagina 342 verklaart expliciet de actie waarmee het verhaal begint. Een oudere man bezoekt de Repair Club en legt zijn kunstbeen op tafel. Hij geeft John Antink, gepensioneerd chef van de geheime dienst en een van de leden van de Repair Club, de schuld van zijn geamputeerde been – veertig jaar geleden. Antinks hersenen draaien op volle toeren, maar hij kan zich de man niet herinneren. Dan vindt er een explosie plaats en is de verwarring compleet. De ruimte is een puinhoop, de man is weg en even later blijkt Alisja, ook lid van de Repair Club, verdwenen.

In dit derde deel van de Repair Club – met als titel ‘De vergeten spion’ – rolt Charles den Tex verschillende verhaallijnen uit die voortkomen uit en samenkomen in de hoofdpersonage, John Antink. Een van de lijnen is de verdwijning van Alisja, destijds de opvolger van Antink als chef bij de geheime dienst. Al snel blijkt dat zij ontvoerd is door de man met het kunstbeen, zijn vrouw en twee volwassen zoons. In (soms ultra) korte hoofdstukjes verweeft Den Tex knap de pogingen Alisja te bevrijden met geheime transacties uit het verleden en een undercoveractie van Antink in Libanon, in de jaren zeventig.

De verwikkelingen toen en die van nu buitelen vervolgens over elkaar heen. Wie was te vertrouwen? Wie is te vertrouwen? Sterker: wie is wie?? Den Tex weet de verschillende verhaallijnen in toegankelijke schrijfstijl en op geloofwaardige wijze uit te werken, in goeddeels historisch kader. Hij houdt de vaart er in, op enkele passages na waar hij te veel woorden gebruikt om iets uit te leggen. Daarnaast laat hij een paar potentieel spannende gebeurtenissen liggen. Neemt niet weg dat ik uitkijk naar het volgende deel van de Repair Club. Er kleven nog genoeg mysteries aan John Antink.