Weg uit de ivoren toren

‘Ik heb de liefde van mijn leven ontmoet. Dat was het. Dat is eigenlijk het hele verhaal.’
Dat schrijft de ik-figuur vanuit de gevangenis in Buenos Aires. Het hele verhaal hoe hij daar is terechtgekomen, zet hij toch op papier, vooral om te benadrukken dat hij geen naïef en onvoorzichtig persoon is. De ik-figuur is hoogleraar Latinistiek aan de fictieve Fredo Universiteit in zijn fictieve woonplaats. Hij is druk bezig met de organisatie van zijn afscheidscongres als hij een e-mail onder ogen krijgt die hij normaliter ongelezen zou verwijderen. De afzender is Sarah, de naam van een oud-studente, en het onderwerp capre diem. De schoolmeester in hem stuurt een mail terug, met de juiste spelling carpe diem. Zo ontstaat er een mailwisseling tussen hem en Sarah, geen oud-studente maar een mooie, jonge Amerikaanse uit Las Vegas.

Het verschil tussen de wereldvreemde, in zijn ivoren toren levende hoogleraar, met een boekenkast vol publicaties in dode talen en barmedewerkster, tevens sexy fotomodel Sarah is enorm. De hoogleraar, liefkozend proffie genoemd, heeft zijn leven in dienst gesteld van de wetenschap. Hij praat en denkt in lange zinnen met gewichtige woorden, doorspekt met Latijnse kreten en verwijzingen naar de klassieke mythen en sagen. Pfeijffer hanteert een poëtisch lyrische cadans die je meanderend door het verhaal loodst; feit en fictie vermengend. Een groot contrast met het simpele en bijna platte taalgebruik van Sarah, die steeds onthullender foto’s van zichzelf opstuurt.

Kortom, proffie wordt verliefd, voor de eerste keer in zijn leven en niet zo zuinig ook. Hij verzaakt zijn colleges, de organisatie van het afscheidscongres stagneert en wordt uiteindelijk een mislukking. Zijn doel om Sarah te ontmoeten gooit zijn bestaan volledig overhoop. Hij overwint zelfs zijn vliegangst (aviofobie in zijn woorden) – een metafoor voor angst om te leven. Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming; eh, nee, geen spoilers. De beschrijving van hoe proffie zich voelt op het vliegveld en in het vliegtuig is trouwens demonisch en hilarisch tegelijkertijd. Een van de vele pareltjes in het linguïstisch paradijs, waar Pfeijffer al metaforen strooiend een waargebeurd verhaal omtovert tot een literair hoogstandje.