We doen wat we niet kunnen

Danny en Esther, Gwen en Tom hebben elk een dochter: Madelon en Elisa. De meisjes, nu veertien jaar, zijn als kleuter bevriend geraakt en daardoor hun ouders ook. De twee stellen hebben zelfs samen een huisje aan de Zeeuwse kust gekocht, waar ze in de zomer verblijven. Zo op het oog tevreden, misschien wel gelukkige mensen. Op een warme dag rijden Madelon en Elisa mee met Taco, op zijn quad. Op het strand, door de duinen. Dan gaat het mis; ze slaan over de kop. De meisjes komen in het ziekenhuis terecht. Elisa ligt in coma, Madelon heeft lichte verwondingen.

Vanaf dat moment leren we de vier ouders beetje bij beetje kennen. In real time hoe ze reageren op het ongeluk en op hun gewonde dochters. In flashbacks wat ze in het dagelijks leven doen, hoe ze met elkaar omgaan en hoe het tussen hen is begonnen. De eerste barstjes in hun onderlinge verhoudingen ontstaan, evenals haarscheurtjes binnen de huwelijken. Barstjes en haarscheurtjes die almaar groter worden en steeds dieper zelfs hun identiteit raken. Als na een paar dagen Madelon niet volgens verwachting het ziekenhuis mag verlaten, maar op korte termijn een harttransplantatie moet ondergaan, worden de vier volwassenen geconfronteerd met een dilemma. Ze moeten beslissen over leven en dood.

Een prachtig en zwaar dilemma. Het is Lykele Muus echter niet gelukt om dat dilemma ook voelbaar te maken. De personages blijven op afstand en hun emoties en argumenten eveneens. Dat heeft mede te maken met de filmische opzet van het boek – niet vreemd gezien de toneelachtergrond van de auteur. "We doen wat we kunnen" bestaat uit korte scenes waardoor er soms hiaten in het verhaal ontstaan. De verdieping van het dilemma – toch het hoofdthema, hoewel het pas halverwege het boek opdoemt - komt onvoldoende uit de verf. Jammer, want het is een vlot geschreven verhaal met levendige dialogen; dialogen zonder aanhalingstekens.