Een chronisch leven in twee werelden

‘Je staat voor het hoge houten klaphek van kinderboerderij De Ezelshoeve. Je bent in je eentje, niet met Silke en Nora, dus dit is na de grote koorts. De laatste keer dat je hier was is twee jaar geleden, de lente van 2009.’ Op die dag in mei verandert het leven van hoofdpersoon Clay geheel. Hij raakt besmet, zo blijkt lange tijd later, met het Q-koortsvermoeidheidssyndroom. Hij was een gezonde jongeman met een relatie, een baan en een toekomst. Nu is hij, ja, wie en wat is hij eigenlijk?

Clay is blij dat hij weet wat hij heeft. Dat maakt het acceptatieproces van chronisch ziek zijn niet makkelijker. Hij heeft grote moeite om in het dagelijks leven zijn sterk verminderde, energie te verdelen. Praktisch gezien is het soms een gevecht op de vierkante meter, iets uit de koelkast halen is een project. Theoretische vergezichten verzanden in lethargie en negativiteit; alle zekerheden glippen door zijn handen. Zijn werk, zijn relatie met Nora, wanhopig is hij op zoek naar een nieuw evenwicht. Dat zijn lichaam hem in de steek heeft gelaten, is mogelijk zijn grootste teleurstelling.

Clay volgt therapie en heeft zich aangesloten bij een lotgenotengroep van chronisch zieken. Met een van hen, Marla, gaat hij ook daarbuiten om. Marla is in veel zijn tegendeel, ze neemt initiatieven, is positief en lijkt in balans. Clay klampt zich aan haar vast, en stoot haar tegelijkertijd af. In zijn hoofd gebeurt te veel, en vaak verdwijnt hij in koortsige dromen en hallucinaties. Zo komt hij ook terecht in een parallelle wereld. Met ene Susan maakt hij een reis op weg naar, ja, naar wat eigenlijk. Het is een wereld die gelijktijdig spiegel, zoektocht en metafoor is. Met ‘kootismen’ als pillenpakhuizen, zwerfpillen en identiteken.

De beide werelden kennen een eigen stijl en ritme. De vervlechting van Clays belevenissen en gedachten in de ‘echte’ en de parallelle wereld vormt een organisch geheel. Een invoelbaar geheel. Hanna Bervoets, zelf chronisch ziek, heeft met Welkom in het rijk der zieken, een prachtig boek geschreven. Een boek die haar eigen stelling dat “chronisch ziek zijn geen verhaal is, het is slechts een zure toestand”, onderuit haalt. Ja, het is een zure toestand, maar wat een verhaal!