Anekdotes zonder spanningsboog

Aan de dood valt niet te ontkomen. Op de achterflap van het als thriller aangekondigde boek spreekt Meester Dood de lezer persoonlijk aan en in de proloog heeft de dood een afspraak met iemand die denkt te kunnen vluchten. De eerste hoofdstukken gaan over moorden in Antwerpen en Nijlen, in het heden en eind jaren tachtig van de vorige eeuw. Ingrediënten genoeg voor een spannend boek en lezen op het puntje van je stoel.

Helaas, die verwachtingen worden niet waargemaakt. Het boek is geen thriller, aldus hoofdauteur Ria Maes, die zich had aangesloten bij de Hebban-leesclub. Tip voor uitgever Houtekiet: zet lezers niet op het verkeerde been. Wat is het wel? Het boek bestaat uit een aaneenschakeling van anekdotes, zonder spanningsboog. Ze komen bij elkaar, maar erg mager uitgewerkt. Een uitwerking die eveneens ontbreekt bij de personages. De rechercheurs Raoul en Alexandra dragen niet of nauwelijks bij aan de plot. Dat geldt ook voor wetsdokter Tom Beckx. We leren hem wel beter kennen door zijn gesprekken met een psychiater, maar zijn trauma is een afzonderlijk verhaal en heeft een statisch raakvlak met de moorden. Het zijn trouwens stuk voor stuk gruwelijke moorden. Het waarom blijft echter onduidelijk, en weet mijn nieuwsgierigheid ook niet te prikkelen.

Meester dood is het tweede boek in een serie; volgens uitgever en auteur zelfstandig te lezen. Toch lijkt het aan te bevelen te beginnen met het eerste deel (Pan). Dan leer je een aantal personages kennen en is het gebrek aan ontwikkeling bij hen wellicht minder storend. De volgende delen laat ik hoe dan ook aan mij voorbijgaan.