Een halfvol verhaal

“Ze hadden geen ruimte voor mannen in hun leven, Mannen konden je alleen maar tegenhouden.”

De Amerikaanse journalist Fields reist met tegenzin naar Nederland om Iris Kouwenaar te interviewen. Zij heeft twintig jaar geleden een bestseller geschreven Antidote, waarna haar succes verdampte. Net als zij zelf, lijkt het. Fields heeft dat boek nooit gelezen, nooit willen lezen. Hij zag Iris (‘deze zogenaamde schrijver’) ooit bij een boekpresentatie in New York: ‘Het stuitte me tegen de borst hoe dat meisje van tweeëntwintig jaar daar zat, volkomen ontspannen, pratend over een boek alsof het over de nieuwste fitnesshype ging.’

Eenmaal in Nederland lukt het Fields niet om Iris te spreken. Kay - vriendin, partner, verzorger – schermt de zieke en verzwakte Iris af van de buitenwereld. Toch komt hij hun huis binnen. De voordeur blijkt niet op slot en Fields verstopt zich in een kast in de slaapkamer, van waaruit hij beide dames observeert. Uiteindelijk krijgt hij Iris te spreken en vormt hij een soort bondgenootschap met haar tegen Kay. Achtereenvolgens verstopt hij zich onder het bed, achter een gordijn en in de auto. Tussendoor luistert Fields naar verhalen die de vrouwen elkaar vertellen, leest hij het dagboek van Kay en een soort van afscheidsbrief van Iris.

Wat die tussendoortjes toevoegen aan het verhaal is vaak onduidelijk. Het komt net niet uit de verf. Dat geldt eveneens voor de thema’s liefde en vriendschap, mannen en vrouwen. Het tweede hoofdstuk lijkt (letterlijk) misplaatst en zorgt voor verwarring in plaats van een meerwaarde. Een aantal plotwendingen is onrealistisch; maar kun je ook absurdistisch noemen, dus vooruit. Al met al laat het boek een leeg gevoel na. Jammer.