Wat is 'goed' als er niet veel te bereiken valt?

Hoofdpersoon Frank is dokter in een ziekenhuis in een voormalig thuisland in Zuid-Afrika. Het ziekenhuis is vervallen, veel personeel is allang weg en er is maar één verpleger. Als er echt iets met een patiënt aan de hand is, moet Frank die persoon met een oude ambulance naar een ander ziekenhuis in een grotere stad brengen voor een operatie. Een behoorlijk uitzichtloze situatie, waar Frank in blijft hangen. Het boek begint als Frank een kamergenoot krijgt, een jonge idealistische dokter, die het beter wil doen, die wél de straatarme bevolking in het thuisland wil helpen. De nieuweling noemt Frank zijn vriend, maar Frank betwijfelt of hij dat wel is, of zelfs wil zijn. Maar hij begeleidt en helpt de nieuwe, 'goede' dokter wel, al vindt hij hem ook veel te idealistisch. Wat is goed eigenlijk, in moeilijke omstandigheden? Dat is voor mij de -letterlijke- moraal van dit verhaal. Frank heeft zelf een situatie meegemaakt waarin hij bij een marteling werd geroepen om 'advies'. Niet om de gemartelde te redden, maar om te bepalen hoe lang diegene nog in leven zou kunnen blijven als de soldaten doorgaan met slaan en schoppen. Frank kiest dan voor de gemakkelijke weg en stopt alle nare gevoelens weg, de nieuwe dokter doet dat niet. Het is een boeiend verhaal, het verveelde me geen moment. En ik bleef er aan denken toen ik het uit had. De vraag waar is mee bleef zitten is: waarom is Frank zo passief? Waarom gaat hij niet op zoek naar een echte baan als dokter in een leukere stad, waar hij echt mensen kan genezen, een nieuw leven kan leiden en misschien een nieuwe vriendin vindt? Daar maakt Galgut zich iets te makkelijk vanaf, vind ik. Verder vond ik het heel interessant om zo over Zuid-Afrika te lezen, over de corruptie, de uitzichtloosheid, en de wil van sommige mensen om iets te veranderen, ook als dat roeien tegen de stroom in is.