Goed verhaal, maar teveel medische termen.

Schrijfster Anna Enquist is psychotherapeut, hoofdpersoon Drik waar het boek mee begint, is dat ook. De tweede hoofdpersoon is zijn zus, zij is anesthesioloog, zij verdooft mensen die een operatie moeten ondergaan in het zieken. Deze zus, Suzan (zus van Anna?) doet daarmee het tegenovergestelde van haar broer, Drik (vreemde naam, leest vervelend). Hij probeert juist alles wat diep verborgen zit in zijn patiënten naar boven te krijgen, door middel van gesprekken. Enquist heeft dat contrast bewust gezocht, ze mocht meelopen in een ziekenhuis. Dat werkt goed, het zet aan tot nadenken over dat gegeven: welke pijn wil je wel voelen, en wanneer is het nog verstandig om te verdoven?
Maar Enquist gebruikt erg veel medische termen in het boek, hele opsommingen van middelen, ziektes en lichaamsdelen in het latijn. Dat is storend, maar misschien wil ze ermee laten zien dat het verdoven van patiënten ook medisch gezien echt lastig en risicovol is. Misschien als reactie op de 'tegengeluiden' tijdens en na de coronapandemie, dus dat artsen echt wel veel moeten weten van wat ze doen en zich ook bewust zijn van de risico's?
Hoofdpersoon Suzan vindt het werk geweldig, sterker nog, ze leeft ervoor. Drik krijgt een patiënt waar hij zich geen raad mee weet, en laat die na een tijdje nou net opduiken op de afdeling van Suzan, als haar assistent. Dat zorgt voor spanning, ik las het boek heel snel uit.
Drik en Suzan hebben zelf ook allebei verborgen problemen en werken zich, zonder het van elkaar te weten, want ze verstoppen allebei hun problemen, diep in de nesten. Enquist lijkt te willen zeggen dat je niet al teveel moet wegstoppen, dat zowel 'verdoven' als therapeutisch graven bestaansrecht hebben. Het is een goed verhaal, maar die medische termen hadden best even uitgelegd moeten worden. Welke niet-medicus weet nou dat een sectio een keizersnee is? Noten of uitleg was heel prettig geweest.