Mooi verhaal over pensiongasten, het leven en verloren contacten

Als kind woont Florrie bij haar tante Lena, die haar psychisch mishandelt. Lena scheldt het kind uit voor 'kleine klier' en beweert dat Florrie haar moeder, (de zus van Lena) heeft vermoord, omdat ze zo graag een hond wilde en Florrie's moeder daarna een ongelukkige val heeft gemaakt. Dat is een raar en naar verwijt om aan een jong kind te maken. De opinie van de kennissen van Lena keert zich toch tegen Florrie, zij zou niet goed voor Lena hebben gezorgd, in plaats van andersom.
Als Florrie 19 is overlijdt Lena en moet Florrie op zoek naar een ander huis en ander werk. Dat vindt ze in een soort pension, waar een aantal gasten wonen die allemaal iets met kunst te maken hebben en ook iets ontlopen uit hun leven. Ze zijn 'weggelopen voor iets' (pag. 123). Met gastvrouw Alice kan Florrie het goed vinden en Alice beoordeelt Florrie wel positief. Na een paar weken in het huis veranderen er dingen, maar voor Florrie is het een leertijd en een thuis tegelijkertijd.
Het is geen spannend boek, maar ik wilde wel graag weten hoe het verder ging met Florrie. In de tijd dat ze in het pension verblijft, mis ik wat reflectie van Florrie. Ze observeert, maar wat vindt ze van wie? Dat wordt pas later duidelijk. Zo was het lastig om van elke gast alle wetenswaardigheden te onthouden. Wat ik ook onduidelijk vond, is in welke tijd het hoofdverhaal zich afspeelt. Maar toch een mooi, menselijk boek, over mensen die we verliezen of los moeten laten.