Tegenvaller, zwart-wit personages

Schrijver Lex Paleaux heeft een streng gereformeerde opvoeding achter de rug, net als Quintin, de hoofdpersoon en ik-figuur in dit boek. Volgens diverse bronnen op internet heeft hij daar al eerder boeken over geschreven, maar dat doet hij in dit boek weer. De manier waarop is voor mij te ongenuanceerd: Paleaux heeft het als zeer negatief ervaren, dat mag natuurlijk, maar het is wel erg zwart-wit zoals hij het beschrijft. Dat geldt ook voor de personages in dit boek: ze zijn óf heel slecht óf helemaal lief, aardig en leuk, iets er tussenin bestaat blijkbaar niet. Daarbij dringt de schrijver de lezer die oordelen erg op, zo schrijft hij in het begin (bladzijde 12 ebook): een betere invulling van de avond kon ik mijzelf niet wensen. De schrijfstijl spreekt me dus niet aan.
Ik lees liever een boek waarbij ik als lezer uit de tekst opmaak hoe iets voelt voor de hoofdpersoon en het niet zo letterlijk wordt verteld. Of opgedrongen. Waarbij je als lezer meer vrijheid voelt om zelf te oordelen. Het mag allemaal wel wat genuanceerder en subtieler voor mij.
Niet mijn ding dus, dit boek. Ik ben op de helft, maar ga het niet uitlezen. Het boeit me gewoon niet genoeg.