De bonte bewoners van Cloudstreet

Jarenlang stond dit boek in mijn kast en ik kwam er niet aan toe het te lezen. Als onderdeel van het ‘uitlezen project’ van Hebban lukte het dit keer wel. Jammer, dat ik het niet eerder heb gelezen want ik vond het een goed boek en ga meer van deze schrijver lezen.

In het verhaal volg je twee families die samen een groot huis in Cloudstreet in Perth gaan bewonen. De ene familie heeft een gokverslaafde vader en een alcoholistische moeder. Het andere gezin heeft een vlijtige moeder en een vader die van zang, dans en toneel houdt en een zoon Fish die door een ongeluk geestelijk gehandicapt is geraakt. Toch ligt de nadruk vooral op twee kinderen: Rose Pickles en Quick Lamb. De schrijver laat zien hoe ze opgroeien, proberen uit hun milieu te breken en uiteindelijk zich er toch (weer) thuis gaan voelen.
Aangenaam is dat de personages liefdevol worden geschetst en niet veroordeeld. Niet de vlijtige familie Lamb maar evenmin de op los levende familie Pickles. Mooi vond ik ook een scene dat de goklustige Sam Pickles een keer heel succesvol is bij het wedden op paarden. Zijn kinderen krijgen allemaal mooie spullen en dat roept de vraag op bij de buren Lamb waarom al hun braafheid en harde werk niet die mooie spullen oplevert.

De type mensen en de empathische beschrijving van hen, deed mij enigszins aan John Steinbeck denken. Winton kan het echter niet – in tegenstelling tot Steinbeck – over zijn hart verkrijgen om het met de families slecht af te laten lopen. Ik was daar wel blij mee. Alleen steekt dan de opmerking van Wim de Bie, in een van zijn vele sketches, de kop op: ‘Als het goed afloopt is het geen literatuur’.
Toch ga ik daar nu van afwijken. Ik vind het wel literatuur omdat het geloofwaardig is hoe deze personages een deel van de problemen oplost en er iets er leert. Ze zijn gewoon wat praktischer en slimmer dan andere literaire personages.

Een citaat dat mij aansprak: ' Aw, there's laws against everything and no justice at all.' (blz 345)