Grimlachjes van Mazen Maarouf

De naam Mazen Maarouf was mij totaal onbekend. Aangezien ik interesse heb in de Arabische wereld, besloot ik mee te doen aan de leesclub van Hebban.

Absurdistisch en grappig zo werden de verhalen van deze verhalenbundel aangeprezen. Absurdistisch waren de verhalen zeker wel, grappig voor mij toch wat minder. De reden was dat de meeste verhalen gebaseerd waren op iets tragisch. Zoals in het eerste verhaal waar een jongen zich voor zijn vader schaamt omdat hij deze geen held vindt en van alles bedenkt om van hem een held te maken. Of de slachter die zichzelf probeert wijs te maken dat hij eigenlijk een moedige matador is. Of het verhaal over een man die vergroeit, omdat hij niet wil glimlachen en een soort act wordt op kinderfeestjes.
Anderen worden getroffen door een noodlot zoals het verlies van beide armen of het niet kunnen krijgen van kinderen. Ze vinden allerlei absurdistische maar tragische manieren om hiermee om te gaan. De een probeert zijn zoon over te halen een arm af te staan en het kinderloze echtpaar maakt zichzelf wijs dat een bloedklomp een kind is. Het enige echte grappige verhaal vond ik een echtpaar dat bij het bedrijven van de liefde een toeschouwer had. Eerst vonden ze het vervelend maar als hij het niet meer toekijkt, merken zij dat hun seksleven in het slop raakt.

In dit boek had ik gevoel dat een mens onderworpen is aan een lot – zoals oorlog – en hiertegen is niet veel aan doen behalve proberen hiermee om te gaan, desnoods op absurdistische wijze. In dit opzicht vond ik het boek meer Arabisch dan westers. Wij hebben al over het algemeen de instelling dat wij ‘zelf iets van het leven kunnen maken’. Die illusie kunnen wij hebben omdat wij redelijk rijk zijn en niet in een oorlog zitten. Is dat laatste wel het geval, dan is je bewegingsruimte beperkt om iets van je leven te maken. Dit is wat voor mij het boek duidelijk maakte.

Ik vond het prettig om het boek in deze Hebban leesclub te lezen. Ik ben geneigd een boek met korte verhalen snel door te lezen. Besloten was dat iedereen een vraag over een verhaal zou maken en daardoor ging ik de verhalen nog een keer lezen en ik heb het gevoel dat ik daardoor het boek beter heb kunnen doorgronden en het veel meer ben gaan waarderen.